`Ερωτας άγγελος

 Ήταν να μη δει το πρόσωπό του, να μη δει τα μάτια του. Μελαχρινός, ψηλός  με έντονο εκφραστικό βλέμμα, με πρόσωπο  καθαρό και  σαγηνευτικό. Η όλη του η ύπαρξη σαν πίνακας του Ντα Βίτσι, γεμάτη πάθος και αισθήσεις………

    Μην μπορώντας να αντέξει την σκέψη ότι δεν θα τον γνώριζε ποτέ, μιας που η ευθεία επικοινωνία είναι κάτι δυσεύρετο έως και εξαφανισμένο στην σημερινή εποχή του  ηλεκτρονικού  πάγου,  έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να την καταλάβει. Του μίλαγε κρυφά στα όνειρά της. Έδινε το στίγμα της στην κρυστάλλινη  οθόνη ενός άψυχου μηχανήματος γράφοντας γι αυτόν ώρες ατελείωτες . Έτρεμε στην ιδέα ότι δεν θα την πρόσεχε, ότι δεν θα της έδινε ποτέ την ευκαιρία να του μιλήσει. Μήπως την φοβόταν ή είχε μάθει να ανοίγεται  στις κουκλίτσες με τα ροζ, στα αδύνατα   χαριτωμένα σωματάκια, στις  πλαστικές  γλυκούλες, στις αθώες μη επικίνδυνες φατσούλες;  Επικίνδυνες για τον ίδιο, για το μυαλό του,  γα τον φόβο του να παρασυρθεί από τον χείμαρρο….. Μήπως συνειδητοποιούσε  ήταν πολύ βαρετός γι αυτήν; Πολλές ερωτήσεις, καμία απάντηση. Σκοτάδι και μόνο σκοτάδι….

`Ισως και να τόλμησε κάποια στιγμή ο θεός της. Της έδωσε κάποια δειλά σημάδια ότι ίσως και να ήθελε να την δει. Λίγα λίγα σαν γυαλιστερές πετρούλες που εμφανίζονται μόνο όταν το κύμα πέσει με δύναμη στην άμμο. Αέρας και πάλι, μαζευόταν ….. Ήταν όμως επικίνδυνη γι αυτόν, όσο εκείνος για αυτήν. Φάνταζε στο μυαλό του σαν πνοή συνείδησης με  χωρίς αντιστάσεις γοητεία….. Πνοή συνείδησης, αλήθειας, ούτε αυτός το ήξερε. Ήξερε μόνο ό,τι έβλεπε στην επίπεδη  πραγματικότητα και ίσως αυτή να του χαλούσε τις βαλβίδες ασφαλείας. Τελικά αποφάσισε χωρίς να αδιαφορεί για τις συνέπειες να την γνωρίσει.

    Ωρα 9μ.μ και σημείο συνάντησης ένα πανέμορφο τοπίο, που είχε θέα στην Ακρόπολη, ίσως το μαγευτικότερο και ελκυστικότερο μνημείο του πλανήτη. Η φύση λες και ήθελε να είναι με το μέρος τους. Δροσερός αέρας φύσαγε έχοντας την αίσθηση ενός γλυκού παραμυθιού ή μιας ανατρεπτικής περιπέτειας στο άγνωστο….

Και ναι επιτέλους!!! Αυτή με τις ψιλοτάκουνες εκρού γόβες, το αέρινο πράσινο φόρεμα και τα λυτά ξανθά μαλλιά  να φαντάζει σαν σμαραγδένια οπτασία με μια γλυκύτητα στο βλέμμα και μία αναμονή… Αυτός πάντα κούκλος, πάντα γοητευτικός, πάντα αρρενωπός δεν απογοήτευσε το όνειρό της. Ενας μελαχρινός επίγειος άγγελος με φτερά λευκά και όψη μικρού αγοριού χαμένου στην ματιά της……..

   Τον πλησίασε. Την χαιρέτησε με μία απλή κρύα χειραψία, αλλά ήδη το χέρι του ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα. Σαν ρεύμα που έκαψε το σώμα της, σαν αστραπή που ράγισε τα σωθικά της. Συναισθήματα πρωτόγνωρα. Η αύρα του την μέθυσε, το άρωμά του ξύπνησε και τις πιο κρυφές επιθυμίες της. Μία πανδαισία εικόνων που περνούσαν από το μυαλό της, μια θάλασσα αισθήσεων τόσο δυνατών που έκαναν την καρδιά της να καίει…. Μα γιατί; Γιατί την μάγεψε με τον αέρα του, την έντονη μυρωδιά του, την απλότητά του…

     Ναι, ήταν ένας απλός κούκλος με μία ευχάριστη και ταυτόχρονα ερωτική φωνή που της χάιδευε απαλά τ’ αυτιά… Και μετά ήρθε το τανγκό…..η απόλυτη ευτυχία της… Θα τον άγγιζε επιτέλους……

Και τον άγγιξε με τα δύο της χέρια να τρέμουν στο κορμί του, να κλαίει μέσα  της. Ολο το σύμπαν συνωμοτούσε να τον ερωτευτεί τρελά, παθιασμένα……. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το άγγιγμά του την πήγε στα άδυτα των εκρηκτικών αισθήσεων!

Και η ανταπόκριση δεν άργησε να έρθει, αφού ο μελαχρινός θεός ξεπέρασε τον φόβο του. Την έπιασε με τα στιβαρά του χέρια και την έσφιξε λες και η βραδιά με έναν διακόπτη θα τελείωνε, λες και ό κόσμος θα χανόταν……

    Την είχε ερωτευτεί και την φοβόταν. Φοβόταν εκείνη ή τον ηλεκτρισμό ανάμεσά τους, που ήταν ικανός να γυρίσει ανάποδα όσα πίστευαν κι οι δύο.

Το φιλί δεν άργησε να έρθει. Σαν χείμαρρος που ταρακούνησε το σύμπαν τους, σαν ανεμοστρόβιλος που διέλυσε κάθε υποψία, κάθε καχυποψία. Ένα μείγμα φωτιάς και έκρηξης που δεν άφησε τίποτε όρθιο, μα ανέστησε τις πιο βαθιές αισθήσεις. Αυτές που ποτέ δεν πρόκειται να ζήσει κανείς, τις ανείπωτες ερωτικές επιθυμίες που τρυπούν την σάρκα…….

     Και συνεχίστηκε ένα φιλί όλη τη νύχτα με φόντο την Ακρόπολη, που η πραγματικότητα ήταν η μαγεία!!!!!!!

Με αγωνιώδη μανία κρατούσε ο ένας τον άλλον, τα σώματα έκαιγαν από έρωτα και πόθο, όπως η φωτιά τραγουδά στο κόκκινο.....και η ένωση ήταν μοιραία……

    Ήταν αναπόφευκτο να βρεθούν, να λατρευτούν, ν’ αλλάξουν για πάντα την ζωή τους!!!!

Και την άλλαξαν, γιατί ποτέ δεν είχαν νιώσει έτσι, ποτέ δεν είχαν ερωτευτεί δυνατά, ποτέ δεν είχαν ελευθερώσει τις κινήσεις, ποτέ δεν άφησαν την μαγεία να τους συνεπάρει…..ποτέ..μα ποτέ….

    Γιατί ο έρωτας ο αληθινός, ο δυνατός, είναι μαγεία, μια μαγεία που συνεπαίρνει, που είναι ικανή ν’ αλλάξει τα πάντα….. Να  ενώσει το ήλιο με το φεγγάρι, το κόκκινο με το μαύρο, τον φόβο με το θάρρος, την βροχή με την λιακάδα…..

  Η μαγεία του να είσαι δίπλα, να αναπνέεις, να αισθάνεσαι, να εκφράζεσαι,  ν’ ανατριχιάζεις, να εκρήγνυται το σώμα σου  είναι απλά…….ΕΡΩΤΑΣ!!!!!!!!!!!!