Στα χρόνια της "χολέρας"!

     Είναι φορές που αναρωτιέμαι -ιδίως τον τελευταίο χρόνο- αν τελικά έχουμε στόχο ή στραβά αρμενίζουμε ή ο γιαλός είναι στραβός.  

    Η πανδημία, ο τρίτος κατ΄ εμέ, παγκόσμιος βιολογικός πόλεμος έβγαλε απροκάλυπτα όλα εκείνα τα κακά χαρακτηριστικά που έκρυβε η κοινωνία για χρόνια κάτω από το χαλάκι της. Ξαφνικά δεν άκουγες τίποτε άλλο πέρα από τον αμέτρητο αριθμό κρουσμάτων ή νεκρών, όπως τότε που έπεσαν οι πυρηνικές βόμβες στην Ιαπωνία, αλλά και εκεί κάποτε ο παραλογισμός σταμάτησε.

    Ξαφνικά  επιβλήθηκε ο εγκλεισμός, διασκορπίστηκε ο φόβος, σταμάτησαν οι επαφές, έχασε η έννοια άνθρωπος την ορθή της σημασία, αφού μετατραπήκαμε ξαφνικά σε ζόμπι κολλήμενα σε μια οθόνη, για να ακούμε τις αντικρουόμενες επιστημονικά απόψεις, οι οποίες από εβδομάδα σε εβδομάδα έφασκαν και αντέφασκαν. Οσοι έκλεισαν τις τηλεοράσεις και κράτησαν κάποια μέτρα, ίσως διέσωσαν κάτι από τον ψυχισμό τους, δηλαδή δεν κατέληξαν σε υπερπολυτελή σουίτα ψυχιατρικής κλινικής. Οσοι πάλι δεν τις έκλεισαν, έγιναν φερέφωνα ενός τέλειου παραλογισμού, ο οποίος είχε ένα σημαντικό στόχο. Την τέλεια νέκρωση του εγκεφάλου.

    Έπειτα επήλθαν οι οικονομικές επιπτώσεις. αφού χιλιάδες έμειναν άνεργοι, χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις έκλεισαν. Και ήταν αναμενόμενο. Η επιβολή του φόβου και της τρομοκρατίας ήταν δύο σπουδαία μέσα για τον πλήρη έλεγχο πια της κοινωνίας. Μήπως όλα αυτά θυμίζουν ταινία του Χόλυγουντ; Δεν θυμίζουν, είναι η πραγματικότητα με την μοναδική διαφορά ότι ακόμα δεν φτιάξαμε καταφύγια και δεν εγκαταλείψαμε μαζικά τις πόλεις! Ωσπου φτάσαμε αισίως να μιλούμε για έμμεση καταστρατήγηση των ατομικών ελευθεριών με την υποψία της επιβολής της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών. Ναι συμφωνώ, το εμβόλιο σώζει ζωές! Αλλά για ποιο εμβόλιο μιλούμε, όταν η ίδια η ιατρική κοινότητα έχει αμφιβολίες; Μήπως και οι γιατροί ανήκουν σε συνωμοσιολόγους, γιατί πλέον αυτή είναι η μόδα της ταμπέλας; Και γιατί ξαφνικά όλοι έγιναν γιατροί και παίρνουν  θέση; Δώσε βήμα στον ηλίθιο, όπως έλεγε και ο Ουμπέρτο Εκο!

    Και πάμε παρακάτω, γιατί η ιστορία της παράνοιας δεν σταματά εδώ. Ξαφνικά ξεπήδησε μέσα από τις "φλόγες"  εντελώς ξαφνικά το οργανωμένο έγκλημα λες και ουδέποτε υπήρξε τέτοιο στο παρελθόν! Με μανία οι περιγραφές τω φρικαλέων πράξεων  στα ΜΜΕ ως κάτι τελείως φυσιολογικό, αφού ποτέ δεν ρώτησαν κανέναν εάν θέλει να μάθει! Και να σωρηδόν οι επιστήμονες για να δώσουν απάντηση σε τί; Σε ένα ζωώδες ένστικτο, που από την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου είχε εκδηλωθεί άνευ αναστολής; Γνωστό τοις πάσι! Μετά τέθηκε το ερώτημα εάν είναι καλοί οι νόμοι ή όχι! Και εκεί αποκτήσαμε πολλούς νομικούς, αφού πλέον ο καθένας είχε άποψη! Θάνατος, θάνατος! 

    Μετά από ένα έτος, υπάρχει μια κοινωνία διχασμένη, που με το παραμικρό αρπάζεται και βγάζει "μαχαίρια"! Μια κοινωνία που δεν έχει από πουθενά να κρατηθεί, που βλέπει κάποια χαραμάδα, ανεξάρτητα αυτή αν έχει φως ή αλλοιωμένο σκοτάδι, και τρέχει με ταχύτητα αγνοώντας τις συνέπειες της επιλογής της. 

    Δεν έχω συνηθίσει να γράφω απαισιόδοξα, ούτε μου αρέσει μέσα από τον γραπτό μου λόγο να μηδενίζω τα πάντα. Είναι δυστυχώς η πραγματικότητα, που βγάζει τον χειρότερο εαυτό του καθενός, αλλά και την υποκρισία. Είδαμε και κακοποιητικές συμπεριφορές σε ανθρώπινες σχέσεις και ψέμα και και κυρίως πνευματική αλητεία, με όποια μορφή αυτή κι αν εμφανίζεται!

    Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο καθένας προσωπικά οφείλει στον εαυτό του να σκεφτεί, να μετανοήσει για το άδικο που έχει προκαλέσει, να προβεί σε βαθιά αυτοκριτική και να βρει τα δικά του φωτεινά στηρίγματα, για να πορευτεί υγιής παρακάτω. Δεν γίνονται αυτά με ευχολόγια, με δήθεν καλές πράξεις στα ΜΜΕ, με κηρύγματα αγάπης, με κορώνες περί ανθρωπισμού και με άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε! Θέλει θυσίες, πραγματική αθόρυβη βοήθεια στον συνάνθρωπο και όχι άκριτη σκέψη!

    Γιατί η λογική και η ενσυναίσθηση έχουν πάει περίπατο στα χρόνια της "χολέρας" και το "σώσον εαυτώ σωθήτω" εφαρμόζεται στη χειρότερη μορφή του! 

    Θα κλείσω αισιόδοξα με το " έχε πίστη και μην φοβάσαι", όπως ομολόγησαν οι Αγιοι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας! Κάτι ήξεραν και ας τους "κοροϊδεύει" -ενίοτε με άσχημο τρόπο- το πλήθος! Το κλειδί της ελευθερίας μας, των επιλογών μας, το κρατούμε οι ίδιοι στον δρόμο που θα επιλέξουμε εμείς οι ίδιοι! 

    Ας ξεφύγουμε, λοιπόν, ουσιαστικά από την παράνοια στα χρόνια της "χολέρας"!

    

Άγγελος

Πάντα ξεχώριζες, αφού μες στο πλήθος φάνηκε ότι το άστρο σου θα κάποια στιγμή θα έλαμπε...

Ήσουν μορφή γαλήνια με λόγο μεστό γεμάτο αγάπη...

Ήσουν μορφή γεμάτη πάθος, που τον έρωτα εξυμνούσες με εικόνες...

Έκανες εικόνες τα δάκρυα, το σώμα, την ένωση,
την τέλεια αγάπη...

Έδινες νότες δροσιάς σε διψασμένο...

Έτρεφες ψυχές με ασβέστη πείνα για νέες εμπειρίες...

Ήθελες να δείξεις το δάσος μα κάπου εκεί μπερδεύτηκες...

Δεν μπόρεσες να το δείξεις,  γιατί δεν το ήξερες ούτε εσύ...

Ήταν ένα χάος, ένα θηριώδες χάος που φοβήθηκες ότι θα σε μαγέψει...

Δεν ήξερες.....

Ούτε και ξέρεις...

Περιπλανιέσαι ανάμεσα στο πάθος και την αλήθεια, ανάμεσα στον κόσμο των αγγέλων, στον κόσμο των δαιμόνων, ανάμεσα στο εγώ και στο Εσύ....

Ψάχνεις απελπισμένα το Εσύ με τόσα χαρίσματα που έχεις,  αλλά στέκεσαι στο εσύ....

Σ αγαπώ γιατί 'σαι ωραία, είπες για μια -ίσως μοναδική στιγμή ειλικρίνειας- σε μια ψυχή που βρέθηκε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή  για να σε ξεκλειδώσει...

Και εκεί την φοβηθηκες, την διέγραψες από τον δρόμο, γιατί φοβήθηκες να δεις την αλήθεια....

Ήξερες ότι η περιπλάνηση θα είχε τελειώσει,  ότι η αλήθεια έφτανε σιγά σιγά...

Ήσουν έτοιμος να την δεις ?

Την ήθελες? 

Φοβήθηκες?

Γιατί έφυγες?

Η αλήθεια ήταν ότι μια ψυχή είδε την αληθινή μορφή σου, την περιπλάνησή σου, τον στρόβιλο, που σε έκανε να θες να δεις και να μην δεις... το δικό σου εσύ και το Εσύ! 

Ήσουν μέσα σου ένα παιδί, που διαρκώς έψαχνε...

Ακροβατούσες ανάμεσα στα τάλαντα του κόσμου και στην θεία αύρα που σαν σκιά σε ακολουθούσε, αλλά σε οδήγησε να μπεις στην πόρτα μιας μοναδικής αλήθειας....

Την βρήκες, όμως? 

Δεν την βρήκες, αλλιώς δεν θα φοβόσουν!

Δεν άνοιξες την καρδιά σου ούτε περνώντας απ' την πόρτα, γιατί πάντα ήξερες ότι θα έρθει μια ψυχή, για να σε δει όπως είσαι!

Ένας άγγελος πανέμορφος, μια χαρισματική ύπαρξη που φοβάται ν' αγαπήσει... 

Μια υπέρλαμπρη προσωπικότητα, που ο ήλιος της χάνεται όταν πέφτει το σκοτάδι...

Μια νότα πραγματικής χαράς, που πέφτει στην παγίδα των ίδιων των εικόνων της...

Μια πανδαισία χρωμάτων που κρύβεται στα χρώματα των κενών υπάρξεων που την περιτριγυρίζουν...

Ένας άγγελος πανέμορφος, ένα αερικό ουράνιο που έχει ψυχή, δάσος, άνθη, οσμές...

Ένα αερικό ουράνιο που δεν θέλει να διώχνει την ψυχή, αυτή  που θα το δει, θα το ηρεμήσει, που τελικά θα το λυτρώσει...

Ένα αερικό ουράνιο που μέσα στην χάρη τ' ουρανού, στην χάρη της ψυχής θα μείνει...

Ένας άγγελος αγάπης, αλλά και πόνου και κόπου και θυσίας, που μόνο η ψυχή θα τον κοπάσει, θα τον καταλάβει...

Ένας άγγελος που θέλει τον δικό του άγγελο για να του δείξει την αλήθεια, την ανιδιοτέλεια, την πραγματική θυσία, το χρώμα, την χαρά...

Αφιερωμένο σε έναν επίγειο άγγελο, σ' έναν πραγματικό άγγελο, που δεν μπόρεσα να δω το χρώμα του, αλλά είδα μέσα από μια χαραμάδα του λύπη, χάος, αναζήτηση και τελικά ένα μικρό ουράνιο τόξο, που θέλει να ξεπηδήσει και να φανεί σε όλες τις αποχρώσεις του. Μικρή περιγραφή, έντονη σε συναισθήματα, που στηρίχτηκαν σε πηγαίο ένστικτο, σε καθαρή άδολη σκέψη και εκφράστηκαν αυθορμήτως! 

Σ' ευχαριστώ που κατά λάθος άφησες αυτή την χαραμάδα και επανέφερες την χαμένη μου έμπνευση...

Για σένα ψυχή μου, άγγελέ μου...