«Και τώρα τι;»

Μπράβο, εύγε, συγχαρητήρια!!!!!

Κάθεσαι σε ένα γραφείο υπερπολυτελές,  με τα μεταξωτά χρυσαφί ρόμαν  να κρέμονται στα παράθυρα, τον  Chesterfield  αρχοντικό καναπέ να σε κοιτά και να περιμένει να καθίσεις στην αγκαλιά του. Όλα δεμένα αρμονικά που θυμίζουν σονάτα του Σοπέν. Τα μπιμπελό, τα κρύσταλλα Βοημίας, οι πίνακες -πάντα αυθεντικοί- ξένων μοντέρνων ζωγράφων , όλα μα όλα στην εντέλεια. Δεν σου λείπει τίποτα.

    Ξεκίνησες φοιτητής με το  φοβισμένο βλέμμα του αγνώστου αρχικά, μα αγέρωχο στην πορεία, γιατί ήσουν όμορφος!!! Όμορφος σαν άγαλμα του Πραξιτέλη   με χαρακτηριστικά έντονα, καλοσχηματισμένα, θελκτικά. Ήσουν το πιο ωραίο αγόρι της σχολής, ο ζηλευτός  θεός που όλες έπεφταν στα πόδια σου για ένα ραντεβού μαζί σου. Κι όμως εσύ βράχος!!!! Ο στόχος σου πάνω από όλα , να γίνεις σπουδαίος και  ικανός επιστήμονας. Στις αρχές σου πάλι βράχος!!! Εβγαινες με την πιο όμορφη φοιτήτρια, που σε τράβηξε η άψογη εμφάνισή της ή κάνω λάθος;  Ο  αέρας της δυναμικής κουλτούρας  και της εύθραυστης ταυτόχρονα γυναίκας-γατούλας, που σου έκανε όλα τα χατίρια.

    Και έτσι πορεύτηκες πρώτος μεταξύ πρώτων με πολύ βέβαια κόπο γι' αυτό που αγαπούσες. Την επιστήμη.  Και νίκησες. Έγινες επιτέλους αυτός που ονειρευόσουν, ο επιστήμονας  που κάποια στιγμή όλοι θα μιλούσαν για σένα. . και το ήθελες πολύ. Ησουν σοβαρός, στοχευμένος και αδιάλλακτος στις θέσεις σου. Κυνήγησες την θέση σου στον ήλιο και την βρήκες. Βλέπεις ο Θεός στα έδωσε όλα. Και την εξυπνάδα και  την ομορφιά.  Και είχες άποψη για όλα, την πολιτική, την επικαιρότητα, την μουσική, όλα  μα για όλα. Πάντα έδινες το στίγμα και  προκαλούσες με θαυμασμό τους αποδέκτες και περίμενες γι αυτό. Ήθελες την επιβεβαίωση, αλλά εσύ μην τυχόν και δείξεις ενθουσιασμό, μην τυχόν και δείξεις άτρωτος!!!!! Μην τυχόν και ο όμορφος Ολύμπιος κατέβει και μυρίσει τον καπνό. Ίσως από φόβο….η πορεία σου το έδειξε, αλλά ακόμα δεν το ξέρεις!!!!

Και ναι!!! Το στυλ σου πέτυχε!!! Εγινες σπουδαίος, έγινες ο κάποιος, ο  ξακουστός!!! Παντρεύτηκες την κούκλα αεράτη κοπέλα των ονείρων σου και έκανες οικογένεια.

Κάθεσαι στο υπερπολυτελές γραφείο σου και είσαι ευτυχισμένος!! Τα έχεις όλα!  Χρήματα, καριέρα, ηθική, συγκρότηση!!! Ακόμα κι εγώ σε ζηλεύω πραγματικά!!!

Και τώρα τι;

   Συνεχίζεις την όμορφη πορεία σου; Θα μου απαντήσεις στα μούτρα ξερά και κυνικά «Ναι αυτό εγώ ήθελα»!!!

Είσαι ένας  από τους ομορφότερους μα και  μεγαλύτερους ψεύτες που έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Δεν με  πείθεις ούτε για την επιτυχία ούτε για την ευτυχία σου. Και ξέρεις το γιατί;  Γιατί στην πορεία που διένυσες έως σήμερα ξέχασες κάτι πολύ βασικό. Ξέχασες να εκφράζεσαι και να απελευθερώνεις τα πραγματικά σου συναισθήματα.  Ησουν βαθιά πληγωμένος από καταστάσεις και ζήτησες να γίνεις σπουδαίος, όχι από αγάπη για την επιστήμη σου, αλλά για να καλύψεις το κενό που ο χαρακτήρας σου σου άφησε.

   Πόσες φορές  μύρισες  τη γη, πόσες φορές άγγιξες ένα λουλούδι, πόσες φορές άφησες τον αέρα να σε χαϊδέψει, να σε παρασύρει; Πόσες φορές ήπιες τη θάλασσα και έπαιξες με τις ακτίνες του ηλίου; Πόσες φορές περπάτησες παρέα με το θρόισμα των φύλλων; Πόσες; Καμία σε πληροφορώ αγαπητέ μου.

Δεν μπόρεσες ποτέ όμορφέ μου πρίγκηπα, γιατί ποτέ δεν άφησες τον εαυτό σου ν’ αναπνεύσει. Ποτέ σου δεν ήσουν ελεύθερος.

   Νόμιζες ότι ήσουν ευτυχισμένος, γιατί βολεύτηκες  σε μία φούσκα ελεγχόμενων ενεργειών και συναισθημάτων. Παγιδεύτηκες στον ιστό  των κοινωνικών μικροβίων , των μη και όχι, των ουδέ και μηδέ!!!! Τρομάζεις σε κάθε τι καινούργιο που έρχεται να σε κεντρίσει και εσύ το διώχνεις στωϊκά  με ύφος μεγαλοπρεπούς νικητή. Νομίζεις, όμως ότι νίκησες; Ότι είσαι ο άρχοντας στο βασίλειο της αυταπάτης σου;

Είσαι ηττημένος, μόνος σου στην έρημο, αλλά δεν έχεις καταλάβει τίποτα…..

Ναι, περπατάς έρημος στην έρημο της ψυχής σου. Γιατί αυτή πάντα ήταν συγκρατημένη, φοβισμένη και τελικά κλειδωμένη. Εχει στεγνώσει, όμως, και σιγά σιγά θα μαραζώσει. Θα ψάχνεις την όαση μα δεν θα την βρίσκεις. Δεν θα υπάρχει για σένα.

   Οαση είναι η ελευθερη ψυχή. Είναι, επίσης, και η ομορφιά σου με τη δύναμή σου να μπορείς να την χαρίζεις απλόχερα. Αυθόρμητα να αγκαλιάζεις ό,τι ενστικτωδώς σου φωνάζει ό,τι είναι αληθινό. Να μην χάνεις τη μαγεία, ούτε δευτερόλεπτο!!!!

Ισως, όμορφε, πετυχημένε, πρίγκιπα, ίσως αν τολμήσεις να συνειδητοποιήσεις την έρημό σου, τότε θα βρίσκεις κάθε μέρα την όαση και δεν θα χρειαστείς ποτέ να καθίσεις με σταυρωμένα χέρια, να κοιτάξεις προς τα κάτω και να πεις "Και τώρα τί;"

Για όσους δε λένε να ξυπνήσουν, τους όμορφους, που ζουν στην συγκροτημένη τους πραγματικότητα, στον άψογο κόσμο τους, τον αγγελικά πλασμένο!!!!

Σφήκες

  Πόσες φορές έχεις νιώσει ότι  έρχεται κατά πάνω σου ένα σμήνος από σφήκες και θες να φύγεις τρέχοντας για να σωθείς;  Κάποιες προλαβαίνουν και σε τσιμπούν, γιατί έχουν μεγαλύτερο μένος, πιο χοντρό κεντρί. Φρικάρατε;;;;;   Δε νομίζω.....ακόμα.

   Πράγματι, η ζωή μας είναι περίπλοκη με έντονους ρυθμούς και αρκετά καθημερινά προβλήματα που σερβίρονται στο πιάτο μας ως επιδόρπιο, για να μας καθίσουν στο στομάχι και να γίνεται η πέψη δύο φορές πιο δύσκολη. Όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε είναι οι προκλήσεις, ο συνεχής αγώνας για επιβίωση, καθετί που συνθέτει τον κόσμο μας.   

    Στον δρόμο της αδιάκοπης προσπάθειας ακολουθούν οι ωραίες στιγμές, τα αισιόδοξα συναισθήματα χαράς που μας κρατούν σε εγρήγορση και ζωντάνια. Κάπου εκεί, όμως, καραδοκούν  σφήκες. 

  Οι σφήκες, ως έντομα, λόγω της μαχητικής και δυνατής φύσης τους, αποτέλεσαν έμπνευση για τον μεγάλο κωμικό Αριστοφάνη, προκειμένου αυτός να σατιρίσει την αθηναϊκή κοινωνία στην εποχή του Κλέονα και τους "Ηλιαστές", δηλαδή τους απλούς πολίτες που επί πληρωμή συμμετείχαν ως δικαστές στα λαϊκά δικαστήρια. Ως έντομα είναι ιδιαίτερα οπλισμένα από την φύση να επιβιώνουν έπειτα από τα τσιμπήματα που προκαλούν, τρομάζοντας έτσι ακόμα και τους ανθρώπους. 

  Για μένα προσωπικά, οι σφήκες είναι όντα που τσιμπούν ανελέητα προκαλώντας έντονο πόνο και αρνητικά συναισθήματα. `Εχοντας όλα αυτά στο μικρό μου μυαλό, έχω παρομοιάσει ανθρώπους με σφήκες.

   Σφήκες είναι όσοι πληγώνουν με την κακότητα της ψυχής τους.  Όλοι όσοι δεν σέβονται την ανθρώπινη ύπαρξη του διπλανού τους και τσιμπούν πισώπλατα. Αυτοί που δεν έχουν κανέναν στόχο στην κακόμοιρη ζωή τους και το μόνο που ρέει στο μυαλό τους είναι η αστείρευτη επιθυμία τους να βλάψουν. 

  Και πώς βλάπτουν;  

  Συκοφαντώντας και βρωμίζοντας τον συνάνθρωπό τους με κάθε διαστροφή και αηδία. Με δέκα κιλά κακία κρίνουν, κατακρίνουν, κοροϊδεύουν, καταστρέφουν. Η κακία είναι modus vivere χωρίς να υπάρχει ίχνος αναστολής ή ντροπής. Ακόμα και ο Lombroso, ο μεγάλος θεωρητικός της Εγκληματολογικής Ανθρωπολογίας είχε αναφέρει στο έργο του ότι η έλλειψη αναστολής είναι η κινητήριος δύναμη ενός εγκληματία. Μα θα μου πείτε, οι κακοί άνθρωποι είναι ταυτόχρονα εγκληματίες; Σαφώς και είναι. Είναι εγκληματίες της ομορφιάς, των αγνών συναισθημάτων, της συνείδησης, του μυαλού, της ψυχής. Καταλύουν ότι καλό υπάρχει στον αέρα και δεν επιθυμούν να δημιουργείται τίποτα θετικό, τίποτα όμορφο. Με όπλα τον φθόνο, την ζήλια, την συκοφαντία χτυπούν ανελέητα. Σάπια ιδιοσυγκρασία.....πολεμοχαρής φύση!!!! 

  Σφήκες λεπτές, σφήκες χοντρές, σφήκες βαμμένες, σφήκες πλουμιστές...σφήκες σαν σφήκες.....  Αυτές τις σφήκες εγώ φοβάμαι. 
    `Εχω δεχτεί πολλά τσιμπήματα, που δεν έχουν ακόμα ιαθεί. Ήρθαν σαν σίφουνας στον δρόμο μου και άφησαν την "πινελιά" τους να φαίνεται έντονη σαν κόκκινη σημαία. Προσπάθησαν να τσιμπήσουν την ψυχή μου, να γκρεμίσουν με το άθλιο βουητό τους την κοινωνική μου υπόσταση, να τσαλαπατήσουν ό,τι πιο αληθινό είχα....τον αυθορμητισμό μου. Προσπάθησαν να με φυλακίσουν στον ίδιο μου τον εαυτό και να με κάνουν να ντρέπομαι για όσα αισθάνομαι, για όσα εκφράζω. Ήθελαν το δηλητήριο του κεντριού τους να μπει βαθιά, να με μολύνει παραλύοντας το νευρικό μου σύστημα. Και το πέτυχαν, γιατί το σμήνους δρα πιο αποτελεσματικά από τη μονάδα.
   Θέλει θάρρος να παραδεχτείς ότι έχεις τσιμπηθεί άγρια και με μανία!!! Η ίαση είναι κοντά όταν συνειδητοποιήσεις ότι όλα όσα ανήκουν στην καρδιά σου είναι αληθινά και από μόνα τους αποτελούν δραστικό εντομοκτόνο. 
   Περπάτα στον δρόμο σου διώχνοντας τις σφήκες με την ματιά σου,  την  απλότητα των κινήσεων του σώματος,  τη δύναμη που κρύβει το μεγαλείο της ψυχής σου. Μην φοβάσαι! Εξάλλου σφήκες είναι, με ένα σωστό χτύπημα πέφτουν κάτω αμέσως.  Εσύ, όμως, ΟΧΙ!!!!!
  

Έτοιμος για ταξίδι;

   Καλοκαιρινές διακοπές και σχέδια. Σε νησιά μαγευτικά με τον σύντροφό του ο καθένας. Σε παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά για να ζήσεις λίγες στιγμές χαλάρωσης και ευεξίας. Να νιώσεις ότι είσαι άνθρωπος και ότι δεν ξέχασες να δημιουργείς στην ύπαρξή σου ευτυχία. Και ναι έρχεται η ώρα του πλοίου που μπαίνεις και αποχαιρετάς την άχαρη καθημερινότητα. Γεμάτος κέφι και όρεξη να κολυμπήσεις, να διασκεδάσεις, να πιεις λίγο παραπάνω ακούγοντας τις ευχάριστες μελωδίες σε ένα όμορφο και δροσερό beach bar. 

Το νησί είναι όμορφο, όπως το φαντάστηκες. Με τα χαρακτηριστικά σπιτάκια και ένα γυμνό από την ανομβρία τοπίο που το ελάχιστο πράσινο έχει την τιμητική του. Οι κάτοικοι φιλικοί, αφού δεν θέλουν να χάσουν κανέναν τουρίστα-πελάτη μέσα στην κρίση και τον πανικό που τους διακρίνει. Το ξενοδοχείο είναι άξιο του γούστου σου με δωμάτια αριστοτεχνικά διακοσμημένα με φόντο το τεράστιο κρεβάτι που θα απολαμβάνεις ξέγνοιαστα. Η παρέα σου είναι σούπερ, το έτερον ήμισυ ικανοποιητικότατο. Όλα είναι στην εντέλεια.....άψογα και καλογυαλισμένα.    

    Και εκεί πραγματικά αρχίζει το ταξίδι. Ένα ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις, ένα ταξίδι σταθμός, μία μοιραία σύγκρουση, ένας βομβαρδισμός.....

   Ένα απόγευμα που αποφασίζεις να περπατήσεις μόνος στην ολόχρυση αμμουδιά, γιατί όλες σου οι αισθήσεις θέλουν να ρουφήξουν το μεγαλείο της φύσης που απλώνεται μπροστά σου, έρχεται η πρώτη μεγάλη έκρηξη. Κοιτάζοντας τον ελαφρύ κυματισμό που ηρεμεί το πνεύμα σου, ξαφνικά  όλες οι εικόνες είναι ψεύτικες. Δεν υπάρχει νόημα, καμία ουσία. Είσαι εκεί μα δεν συμμετέχεις. Θες να φύγεις τρέχοντας, μα τα πόδια έχουν κολλήσει στην άμμο. Παγώνεις. Φοβάσαι. Καμία κίνηση.

Γιατί τέτοιο μούδιασμα, όταν όλα συνηγορούν  στην ευτυχία σου; 

Τότε έρχεται η αποκάλυψη. Ζεις σε έναν φαινομενικά ωραίο κόσμο, σ' ένα περιβάλλον καθ' όλα άψογο, αλλά δεν υπάρχει η μαγεία. Η μαγεία του να γεύεσαι, να ονειρεύεσαι, να ερωτεύεσαι την κάθε στιγμή.....δεν υπάρχουν πια!!!!!!!!

Δέσμιος των υποχρεώσεών σου, του καθωσπρεπισμού, της πραγματικά άχαρης καθημερινότητας έχεις ξεχάσει να ονειρεύεσαι. `Εχεις ξεχάσει να ποθείς, να σε ποθούν με πάθος . `Εχεις ξεχάσει να κοιτάς τον ουρανό, να μετράς τα αστέρια, να σου πιάνουν το χέρι, να συγκινείται το "είναι" σου. Δεν υπάρχει γιατί. `Εγινε έτσι ξαφνικά. Τα έχασες και ξέχασες πώς κάποτε υπήρχαν όλα. 

Εκεί τρομοκρατήθηκες. Ότι δεν μπορείς να ξαναβρείς τον χαμένο σου αυθορμητισμό, την πηγαία σου συγκίνηση, τα συναισθήματα που ξεπηδούν και σαρώνουν τον εγκέφαλό σου. 

Επιστρέφεις βουβός και παγωμένος στην εικόνα του εαυτού σου που μόλις αντίκρισες. Μα πώς θα φύγω από αυτή τη δίνη, η πρώτη ερώτηση που σου έρχεται στο μυαλό. Και απάντηση καμία. Σα να βρέθηκες σ' ένα φαράγγι που όσο και αν φωνάξεις δεν θα σε ακούσει ποτέ κανείς. 

Θες να τρέξεις, να φωνάξεις, να χτυπήσεις δυνατά το χέρι, να πεις "ΓΙΑΤΙ"!!!!! Γιατί ο μέρες που περίμενες με αγωνία να ξεκουραστείς εγιναν πέτρες που σε χτυπούν ανελέητα; Γιατί η συνειδητοποίηση επέλεξε εκείνη την στιγμή να σου κάνει επίσκεψη χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες; 

Ίσως το ταξίδι αυτό να έχει πλέον το νόημά του. Ίσως η μαγεία της φύσης, η μυρωδιά του ιωδίου, τα γαλαζοπράσινα νερά, να άνοιξαν μία πόρτα που έκλεισες με ορμή βάζοντας άθραυστο λουκέτο. Αυτή την πόρτα του αληθινού εαυτού σου. Ενός εαυτού που ερωτεύεται τα πάντα, που αισθάνεται, που αγαπά, που δεν αφήνεται να γίνει υποχείριο των κυνικών συνθηκών της ζωής, που δεν φοβάται την συγκίνηση,  που δεν φοβάται να φοβάται. Ενός εαυτού που δεν χαρίζεται στις ψεύτικες φωνές, στα απατηλά όνειρα. 

    Όλα μπορούν να συμβούν και να βρεθείς μπροστά σε σένα τρέμοντας. Μην φοβηθείς, αλλά αγκάλιασε αυτό που έρχεται και σου χτυπά την πόρτα. Μην την ξανακλείσεις και όποιος αντέξει, ας σε ακολουθήσει.  Χαμένος δεν πρόκειται να βγεις, καθώς πάντα θα ξέρεις ότι κρύβεις πράγματα δυνατά, έχεις την ικανότητα να δέχεσαι τα συναισθήματα με την φόρα που αυτά έρχονται και σε κατακλύζουν, η καρδιά σου δεν έχει πάψει να χτυπά και ν' αγαπά........

                         Λοιπόν, έτοιμος για ταξίδι;

     

Aνείπωτες σκέψεις......

   Στο βάθος του μυαλού και σε ένα σημείο, που δεν μπορεί κανείς να το εντοπίσει, δημιουργούνται οι πιο περίεργες σκέψεις, τα πιο έντονα πάθη. Αρκεί μία λέξη, μία εικόνα που θα ξεκινήσει την ύφανση της πιο τρελής ιστορίας. Μιας ιστορίας, ίσως, που να είναι τόσο δυνατή, ξεχωριστή, που να ξυπνά μέσα σου τον πόθο.

 Σερφάροντας στον κόσμο της ηλεκτρονικής πραγματικότητας ο βομβαρδισμός είναι ανελέητος. Εικόνες, λέξεις, πληροφορίες, πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις είναι μπροστά σου  σε κλάσματα  δευτερολέπτου. Βρίσκεται σε αδυναμία να διαχειριστείς την πληθώρα, αλλά και ταυτόχρονα μπαίνεις στον πειρασμό να μάθεις. Και έτσι τα πλήκτρα γίνονται δεύτερη φύση και η ηλεκτρονική αλήθεια στρώνεται σαν περσικό χαλί με χίλιους κόμπους που σε καλεί να τους μετρήσεις.

  Κάπου εκεί σε έναν κόμπο, σε μία αλήθεια είδα εσένα. Μία όψη ευγενική με έντονο βλέμμα και ακαταμάχητη γοητεία. Ενα αριστοκρατικό ύφος και χρώματα, που φάνταζαν ιδιαίτερα επάνω σου. Μελαχρινός με μαύρα μάτια που σε διαπερνούν χωρίς καν να αντιληφθείς την ταχύτητα.

   Θέλησα αμέσως να σε γνωρίσω. Πώς,όμως; Αφιερώνοντάς σου διαρκώς τραγούδια ή γράφοντας μόνο για σένα; Ήταν μάταιο, αλλά με κέντριζε η ιδέα ότι ίσως μου δώσεις σημασία. Μήπως ξαφνικά αντιληφθείς την ύπαρξή μου και ενδιαφερθείς για μία, και μόνο μία επαφή, έστω για έναν καφέ ή ένα ποτό "στα γρήγορα". Γιατί ήλπιζα ότι σε αυτό το "γρήγορα" ίσως όλα μπορούν να συμβούν. `Ισως, βέβαια, να έχω τρομερή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, ώστε να μου αρκούν και 15 λεπτά μαζί σου. 15 λεπτά για να σε κυριεύσω, καθώς θ' αφήσω το σώμα μου ελεύθερο και θα σου μεταδώσω νοερώς τις ανείπωτες και τόσο δυνατές για σένα σκέψεις μου. Τα συναισθήματα μεταδίδονται είτε το θέλουμε είτε όχι, όταν αυτά είναι πέρα από τις δυνάμεις μας να τα ελέγξουμε. Με ρίσκο πάντα να μη καταλάβεις, εγώ τολμώ.

`Επειτα από καιρό κατάφερα να σου μιλήσω, πάλι, όμως, από μακριά, πάλι ηλεκτρονικά. Ξέρω ότι δεν είσαι μόνος στη ζωή, όπως ούτε και εγώ. 

Το μόνο που θέλω να ξέρεις και δεν έχω άλλον τρόπο να στο εκφράσω είναι αυτό:

 « …γιατί ήρθες αυτή τη στιγμή στη ζωή μου; Σαν χιονοστιβάδα που έφερε τα πάνω κάτω μέσα μου, σαν τζουνάμι, σαν ηφαίστειο, λες και η φύση συνωμότησε  να νιώσω δυνατά, να νιώσω ζωντανή. Δεν ξέρω και δεν τολμώ να το πω. Είσαι μια ιδέα που κάποτε υπήρχες και ξαφνικά πήρες σάρκα και οστά, δεν υπάρχεις είναι όλα ψέματα…. Μάλλον ζω όνειρο και δεν θέλω να ξυπνήσω. Μήπως είναι η καταγάλανη θάλασσα που χάνομαι στο βάθος της; Μήπως είναι ο ήλιος που με θάμπωσε, η άμμος που με καίει; Δεν ξέρω… σιωπώ. Δεν ξέρω. Θέλω απλά να είσαι εκεί,  να σε βλέπω, να με κοιτάς και μόνο, να με σκέφτεσαι και μόνο. Δεν έχω το δικαίωμα να σου ζητήσω τίποτα, δεν έχω το δικαίωμα να σε κάνω να ελπίζεις, γιατί δεν ξέρω. Ξέρω, όμως, ότι είσαι όαση. Όαση στην χυδαιότητα που ζω γύρω μου, όαση στα όνειρά μου. Είσαι μία ιδέα, είσαι κάτι που δεν θα έχω ποτέ, αλλά πάντα θα έχω στην καρδιά μου…. Φοβάμαι, δεν ξέρω… Αφήνω το μυαλό μου, την σκέψη μου, την ιδέα μου να τρέχουν, να κάνουν σχέδια, σχέδια τρελά ίσως ανεκπλήρωτα …ναι ανεκπλήρωτα».

   `Ενα ακόμα κείμενο για σένα και ό,τι έχεις κάνει στο μυαλό μου. Συνεχώς θέλω να σε δω, να σε αγγίξω, να σε έχω έστω για 15 λεπτά. `Ισως αυτά αλλάξουν για πάντα την ζωή μας και επιτρέψουν στις ανείπωτες σκέψεις μας να βγουν, να ομορφύνουν, να μαγέψουν. 

https://www.youtube.com/watch?v=oVURkMTDr3E&feature=youtu.be

   

`Ερωτας άγγελος

 Ήταν να μη δει το πρόσωπό του, να μη δει τα μάτια του. Μελαχρινός, ψηλός  με έντονο εκφραστικό βλέμμα, με πρόσωπο  καθαρό και  σαγηνευτικό. Η όλη του η ύπαρξη σαν πίνακας του Ντα Βίτσι, γεμάτη πάθος και αισθήσεις………

    Μην μπορώντας να αντέξει την σκέψη ότι δεν θα τον γνώριζε ποτέ, μιας που η ευθεία επικοινωνία είναι κάτι δυσεύρετο έως και εξαφανισμένο στην σημερινή εποχή του  ηλεκτρονικού  πάγου,  έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να την καταλάβει. Του μίλαγε κρυφά στα όνειρά της. Έδινε το στίγμα της στην κρυστάλλινη  οθόνη ενός άψυχου μηχανήματος γράφοντας γι αυτόν ώρες ατελείωτες . Έτρεμε στην ιδέα ότι δεν θα την πρόσεχε, ότι δεν θα της έδινε ποτέ την ευκαιρία να του μιλήσει. Μήπως την φοβόταν ή είχε μάθει να ανοίγεται  στις κουκλίτσες με τα ροζ, στα αδύνατα   χαριτωμένα σωματάκια, στις  πλαστικές  γλυκούλες, στις αθώες μη επικίνδυνες φατσούλες;  Επικίνδυνες για τον ίδιο, για το μυαλό του,  γα τον φόβο του να παρασυρθεί από τον χείμαρρο….. Μήπως συνειδητοποιούσε  ήταν πολύ βαρετός γι αυτήν; Πολλές ερωτήσεις, καμία απάντηση. Σκοτάδι και μόνο σκοτάδι….

`Ισως και να τόλμησε κάποια στιγμή ο θεός της. Της έδωσε κάποια δειλά σημάδια ότι ίσως και να ήθελε να την δει. Λίγα λίγα σαν γυαλιστερές πετρούλες που εμφανίζονται μόνο όταν το κύμα πέσει με δύναμη στην άμμο. Αέρας και πάλι, μαζευόταν ….. Ήταν όμως επικίνδυνη γι αυτόν, όσο εκείνος για αυτήν. Φάνταζε στο μυαλό του σαν πνοή συνείδησης με  χωρίς αντιστάσεις γοητεία….. Πνοή συνείδησης, αλήθειας, ούτε αυτός το ήξερε. Ήξερε μόνο ό,τι έβλεπε στην επίπεδη  πραγματικότητα και ίσως αυτή να του χαλούσε τις βαλβίδες ασφαλείας. Τελικά αποφάσισε χωρίς να αδιαφορεί για τις συνέπειες να την γνωρίσει.

    Ωρα 9μ.μ και σημείο συνάντησης ένα πανέμορφο τοπίο, που είχε θέα στην Ακρόπολη, ίσως το μαγευτικότερο και ελκυστικότερο μνημείο του πλανήτη. Η φύση λες και ήθελε να είναι με το μέρος τους. Δροσερός αέρας φύσαγε έχοντας την αίσθηση ενός γλυκού παραμυθιού ή μιας ανατρεπτικής περιπέτειας στο άγνωστο….

Και ναι επιτέλους!!! Αυτή με τις ψιλοτάκουνες εκρού γόβες, το αέρινο πράσινο φόρεμα και τα λυτά ξανθά μαλλιά  να φαντάζει σαν σμαραγδένια οπτασία με μια γλυκύτητα στο βλέμμα και μία αναμονή… Αυτός πάντα κούκλος, πάντα γοητευτικός, πάντα αρρενωπός δεν απογοήτευσε το όνειρό της. Ενας μελαχρινός επίγειος άγγελος με φτερά λευκά και όψη μικρού αγοριού χαμένου στην ματιά της……..

   Τον πλησίασε. Την χαιρέτησε με μία απλή κρύα χειραψία, αλλά ήδη το χέρι του ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα. Σαν ρεύμα που έκαψε το σώμα της, σαν αστραπή που ράγισε τα σωθικά της. Συναισθήματα πρωτόγνωρα. Η αύρα του την μέθυσε, το άρωμά του ξύπνησε και τις πιο κρυφές επιθυμίες της. Μία πανδαισία εικόνων που περνούσαν από το μυαλό της, μια θάλασσα αισθήσεων τόσο δυνατών που έκαναν την καρδιά της να καίει…. Μα γιατί; Γιατί την μάγεψε με τον αέρα του, την έντονη μυρωδιά του, την απλότητά του…

     Ναι, ήταν ένας απλός κούκλος με μία ευχάριστη και ταυτόχρονα ερωτική φωνή που της χάιδευε απαλά τ’ αυτιά… Και μετά ήρθε το τανγκό…..η απόλυτη ευτυχία της… Θα τον άγγιζε επιτέλους……

Και τον άγγιξε με τα δύο της χέρια να τρέμουν στο κορμί του, να κλαίει μέσα  της. Ολο το σύμπαν συνωμοτούσε να τον ερωτευτεί τρελά, παθιασμένα……. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το άγγιγμά του την πήγε στα άδυτα των εκρηκτικών αισθήσεων!

Και η ανταπόκριση δεν άργησε να έρθει, αφού ο μελαχρινός θεός ξεπέρασε τον φόβο του. Την έπιασε με τα στιβαρά του χέρια και την έσφιξε λες και η βραδιά με έναν διακόπτη θα τελείωνε, λες και ό κόσμος θα χανόταν……

    Την είχε ερωτευτεί και την φοβόταν. Φοβόταν εκείνη ή τον ηλεκτρισμό ανάμεσά τους, που ήταν ικανός να γυρίσει ανάποδα όσα πίστευαν κι οι δύο.

Το φιλί δεν άργησε να έρθει. Σαν χείμαρρος που ταρακούνησε το σύμπαν τους, σαν ανεμοστρόβιλος που διέλυσε κάθε υποψία, κάθε καχυποψία. Ένα μείγμα φωτιάς και έκρηξης που δεν άφησε τίποτε όρθιο, μα ανέστησε τις πιο βαθιές αισθήσεις. Αυτές που ποτέ δεν πρόκειται να ζήσει κανείς, τις ανείπωτες ερωτικές επιθυμίες που τρυπούν την σάρκα…….

     Και συνεχίστηκε ένα φιλί όλη τη νύχτα με φόντο την Ακρόπολη, που η πραγματικότητα ήταν η μαγεία!!!!!!!

Με αγωνιώδη μανία κρατούσε ο ένας τον άλλον, τα σώματα έκαιγαν από έρωτα και πόθο, όπως η φωτιά τραγουδά στο κόκκινο.....και η ένωση ήταν μοιραία……

    Ήταν αναπόφευκτο να βρεθούν, να λατρευτούν, ν’ αλλάξουν για πάντα την ζωή τους!!!!

Και την άλλαξαν, γιατί ποτέ δεν είχαν νιώσει έτσι, ποτέ δεν είχαν ερωτευτεί δυνατά, ποτέ δεν είχαν ελευθερώσει τις κινήσεις, ποτέ δεν άφησαν την μαγεία να τους συνεπάρει…..ποτέ..μα ποτέ….

    Γιατί ο έρωτας ο αληθινός, ο δυνατός, είναι μαγεία, μια μαγεία που συνεπαίρνει, που είναι ικανή ν’ αλλάξει τα πάντα….. Να  ενώσει το ήλιο με το φεγγάρι, το κόκκινο με το μαύρο, τον φόβο με το θάρρος, την βροχή με την λιακάδα…..

  Η μαγεία του να είσαι δίπλα, να αναπνέεις, να αισθάνεσαι, να εκφράζεσαι,  ν’ ανατριχιάζεις, να εκρήγνυται το σώμα σου  είναι απλά…….ΕΡΩΤΑΣ!!!!!!!!!!!!