Amor...amor....

Oh amor...amor.....το αγαπημένο μου άσμα, του Arno Elias, τρυπάει τ' αυτιά μου με την ερωτική και λάγνα μελωδία....είσαι το αστέρι του ουρανού, αγαπώ.... σ' αγαπώ με όλη την αίσθηση του κορμιού μου, που σε ποθεί, σε λατρεύει σαν τον κόσμο όλο....λατρεία μου.....

Που κυριεύεις τα όνειρά μου, χωρίς να έχεις μορφή, χωρίς να έχεις υπόσταση... είσαι μόνο μία ιδέα;

Δεν είσαι με τίποτα μία ιδέα. Είσαι υπαρκτή μεθυστική σκέψη, υπαρκτή θεϊκή, αλλά άπιαστη οντότητα, που συνταράσσει κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Ενός κορμιού που σε θέλει κολασμένα για να ζήσει. Να ζήσει μαζί σου....σ' ένα σύμπαν σπάζοντας τις αλυσίδες, βγαίνοντας από την κερκόποτα.

Το θες; Είσαι έτοιμος να ρίξεις την μούντζα που σου έπρεπε και σε όσους έπρεπε, όμορφή μου ταραχή;  Και αν προχωρήσεις; Ο αντιπερισπασμός θα σε βοηθήσει; Η εκδίκηση θα είναι η λύτρωσή σου; Το να με εκδικηθείς, θα σε εξιτάρει τόσο, όσο να το αντέξεις και να νιώσεις νικητής; Δεν θα είσαι....γιατί η νίκη πάει στον στόχο της ουσίας, όμορφε!

Τί θες; Δεν θες; Δεν θες να θες, γιατί φοβάσαι; Δεν ξέρεις, δεν είσαι σίγουρος για τίποτα όσο και αν νομίζεις; `Οσο και αν νομίζεις ότι  ΟΛΑ τα θες και  ΟΛΑ  με την ασφάλειά σου νομίζεις ότι τα έχεις;

Το λογοπαίγνιο ...τσεκούρι να γίνει...να κόψει τι κακές σου αναμνήσεις...να στις πάρει κάποιος; Φοβάσαι, πιο πολύ από εμένα; Πιο πολύ από εμένα που σε καταλαβαίνω; Εγώ τρομάζω μήπως δεν μπορέσεις να ερωτευτείς δυνατά, τρελά με όλα του είναι τα σημάδια. Θα το κάνεις; Θα είσαι εκεί κάπου να νιώθεις;

Δεν γελιέμαι, μεθυστική μου ύπαρξη, δεν γελιέμαι....

Δεν θα προσποιηθώ ότι είσαι άνθρωπος. Δεν θα προσποιηθώ ότι δεν είσαι  τυφώνας..... που μου φέρνεις τα μύρια όσα, δεν θα γελαστώ από την πίκρα που έχεις.....

Είσαι μοναδικός, το κάτι άλλο...το φοβερό  άλλο, που τα 15 λεπτά αρκούν για να ζήσουν στην αιωνιότητα!!!!!

Θα είμαι μαζί σου στην αιωνιότητα...το αξίζεις, αλλά δεν το ξέρεις!!!!

Μου θυμίζεις ένα τριαντάφυλλο...ταλαιπωρημένο, που ζητά νερό...θα στο δώσω!!!! Ζητάς ζωή! Την θες και περιμένεις!   Ζήτα το μόνο, γλυκιά μου οντότητα.....ζήτα μόνο και σκέψου.....!!!!

(Αφιερωμένο στον υπαρκτό μου τυφώνα, που διάλεξε κακή στιγμή  να πνιγεί στην λάθος επιλογή, λάθος στιγμή να νομίσει ότι αναπνέει με όλες τις αληθινές αηδίες δίπλα...αλλά την σωστή στιγμή να ερωτευτεί...αν το καταφέρει...και θα το καταφέρει)

Tornado of heart

     Μια φορά και έναν καιρό, γιατί έτσι μου αρέσει να ξεκινώ πάντα, σαν ένα παραμύθι, με μία εικόνα στην μαγευτική Ανατολή που ένας πρίγκηπας με πολλά πλούτη και θεϊκή ομορφιά είδε την όμορφη κοπέλα, την τύλιξε στην αγκαλιά του και πετάξανε μαζί στα σύννεφα.....

Πολλά σύννεφα, πολύ ροζ, πολύ καλό για να είναι αληθινό, αφού ποτέ δεν ζούσαμε στα παραμύθια, δεν υπήρξε κανένας "πρίγκηπας" που να μπορούσε να πετάξει.....

   Μια φορά και έναν καιρό, λοιπόν, με το Dimple να έχει γίνει το καλύτερό μου φιλαράκι στις μεγαλύτερες σπαζοκεφαλιές, με τους Pink Floyd να ορμούν στο κεφάλι μου θυμίζοντάς μου ότι η αποσύνθεση έρχεται, γιατί ο χρόνος πήρε τα όνειρά μου μακριά, ζούσα στο δικό μου κακοφτιαγμένο παραμύθι. Κακοφτιαγμένο από την απόγνωση, από την κραυγή αγωνίας. Είχα χάσει τα πάντα. Το κέφι μου, την όρεξη να δημιουργήσω, την επιθυμία να ερωτευτώ, την αγάπη για τον ήλιο, τη λατρεία για την θάλασσα. Η καταστροφή ερχόταν με μαθηματική ακρίβεια. Τρεις φορές προσπάθησα να δώσω ένα τέλος βουτώντας τον τσαλαπατημένο εαυτό μου στις καταχρήσεις και βγαίνοντας στον δρόμο του θανάτου για να προκαλέσω την τύχη μου....να έρθω πιο κοντά στον θάνατο!!!

   Και όλα αυτά ίσως θυμίζουν κατάθλιψη, απογοήτευση, μαυρίλα και αηδία......όλα τα "καλά" της αποσύνθεσης με την γνωστή μυρωδιά του σάπιου να κυριαρχεί. Δεν υπήρχε καμία τύχη για την δίχως αίσθηση σάρκα μου, την οποία στόλιζα με με λαμπιόνια και κορδέλες, για να μην καταλάβει τίποτα και κανένας. Να μην καταλάβει κανείς ότι έβλεπα την ζωή μου σαν αδιάφορη ταινία,  που αρχίζεις και ξεστομίζεις τις χειρότερες ύβρεις στα πέντε πρώτα λεπτά της προβολής. Δεν ήθελα να μιλώ, να γελώ, να περπατώ. Χανόμουν στα βήματά μου. Φοβόμουν την σκιά του εαυτού μου που τρεμάμενη είχε κλειστεί στο περίλαμπρο καβούκι των πρέπει και των μη της ασταθούς, ανίερης, εκκωφαντικά αναίσθητης κοινωνίας. Ούτε η δόξα, ούτε το χρήμα, ούτε η επιτυχία είχε για μένα σημασία πια..... Είχα παρέα τον πιο δαιμονικό φίλο, το άδειασμα της ψυχής. Δεν υπήρχε καμία τύχη...... 

Μην κλαίτε (ποτέ δεν μου άρεσαν τα μελό)! Μην με λυπάστε! `Ηταν μονόδρομος να φτάσω σε αυτή την κατάσταση, σε αυτό το χάλι!

Περίμενα έναν δυνατό τυφώνα να με παρασύρει και να μου πει "ξύπνα, φύγε, ζήσε"!!!! 

Μήπως διηγούμαι άλλο παραμύθι; Υπάρχει τέτοιος τυφώνας που αφυπνίζει (τουλάχιστον να μην κοροϊδεύω εμένα, αλλά και εσάς που με διαβάζετε); Ήταν η μόνη αισιόδοξη σκέψη που μου είχε απομείνει, καθώς όλα τα άλλα τα είχα ξεριζώσει με μαχαίρι έως την τελευταία ρίζα. Και εκεί που  φλέρταρα έντονα με τον θάνατο, την τρίτη φορά της αποτυχημένης μου προσπάθειας, κυριευμένη από φοβίες και  αηδία, ξαφνικά φύσηξε αέρας. Έπιασε δυνατά το χέρι μου, έστριψε το τιμόνι και με σταμάτησε στο πουθενά να τον κοιτάζω. `Ηταν ένας πολύ δυνατός τυφώνας που ξεκινούσε από ψηλά και τελείωνε με δύναμη στο έδαφος, έτοιμος να τα διαλύσει όλα. 

     Φοβήθηκα πολύ, γιατί άρχισα να ερωτεύομαι την δύναμή του. Βγήκε η λέξη "ερωτεύτηκα", τρελάθηκα; Και όμως, ναι! `Ηταν ελκυστικός, ψηλός με τόσο αγέρωχη όψη, τόση μαγεία. Έτοιμος να παρασύρει τα δέντρα, όλα τα άψυχα και έμψυχα που έκαναν το σφάλμα να βρεθούν μπροστά του.... Ενθουσιάστηκα, ήθελα να τον πλησιάσω, να μπω στο κέντρο, να νιώσω την ορμή του. Και ενώ θα με παρέσυρε μετά βεβαιότητος, ούτε και εγώ γνώριζα πόσο μακριά, πλησίαζα χωρίς φόβο. Και αυτός ερχόταν προς το μέρος μου, με καλούσε.  Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στο κέντρο, που με αγκάλιασε δυνατά σαν δύο μπράτσα στιβαρά κι ένιωσα ηρεμία. Μία ηρεμία πρωτόγνωρη, που περίμενα χρόνια να την συναντήσω. Ήμουν ερωτευμένη με τον τυφώνα μου. Η φύση είχε κάνει το θαύμα της, καθώς με αγκάλιασε και με πήρε μαζί του μακριά, τόσο μακριά που αισθανόμουν ότι πετούσα με τον κούκλο πρίγκηπα της Ανατολής. Δεν με ένοιαζε πού θα με άφηνε, δεν με ένοιαζε τίποτα. Ημουν μαζί του, τον ήθελα, τον λάτρεψα. Ξύπνησε την αναισθητοποιημένη μου ψυχή. Μου έδειξε εικόνες, μέρη απίθανα, αλλά και την καταστροφή. 

Κινούταν με ταχύτητα, με είχε ξυπνήσει από τον λήθαργο, πέταξε την μαύρη αύρα μακριά, την δυστυχία, την μιζέρια καθώς και όλα όσα με φόβιζαν....μου έδωσε ελευθερία. Πετούσα!!!!

     Τυφώνα μου, σ'ακολούθησα, με περικύκλωσες, μου έκοψες την ανάσα, ήμουν στο κέντρο σου, ήσουν στην καρδιά μου, με έσωσες. Θα σ' αγαπώ πάντα!!!!
(Αφιερωμένο σε έναν υπαρκτό τυφώνα με αφορμή κάποια απίθανα περιστατικά, που αρκούν για να σε ξυπνήσουν και να καταλάβεις ότι απλά κοιμόσουν περιμένοντας την αποσύνθεση)