"Είναι βράδυ. Ώρα 8. Χωρίς να σκεφτώ ιδιαίτερα, όπως κάνω πάντα τα τελευταία δέκα χρόνια, πηγαίνω κατευθείαν στην ντουλάπα. Την ανοίγω, φλερτάρω ανυπόμονα με τη γυναικεία φιλαρέσκειά μου και τελικά καταλήγω στο μαύρο στενό μου φόρεμα που περιέργως με κάνει και νιώθω άνετα. Ισιώνω σε χρόνο ρεκόρ τα μαλλιά μου, απλώνω και τις τελευταίες πινελιές υποτυπώδους χρώματος στο πρόσωπό μου και φεύγω.
Ξεκινώ τον περίπατό μου στα μονοπάτια της πλανεύτρας. Μιας πλανεύτρας πόλης που κάθε της σημείο κρύβει μυστικά. Μυστικά μεγάλα, μικρά; Όμορφα, άσχημα; Κανείς δεν ξέρει......
Κάθε μέρα μία άλλη διαδρομή. Μαγαζιά, φώτα αυτοκίνητα, όλα αρμονικά δεμένα μεταξύ τους συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε μια πολύβουη πόλη.
Περιφέρομαι σιωπηλή αφήνοντας τον θόρυβο να με παρασύρει στον δικό του ρυθμό. Αυτή τη φορά, όμως, τα μάτια μου δακρύζουν, αλλά δεν ξέρω το γιατί. Τα πόδια μου λυγίζουν σα να μην τα στηρίζει η γη. Το δέρμα μου έχει τεντωθεί σα να το πέρασε αστραπιαία ένα ρεύμα. Είναι η αίσθηση δυνατή ότι έρχεται προς τα μένα κάτι μεγάλο που θα με γραπώσει με τα νύχια του και θα με πάει μακριά...μακριά από την πλανεύτρα!!!!! Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την σκέψη που όρμησε σαν πήδακας για να με πνίξει και αντικρύζω αυτόν.
Ήταν ένας μελαμψός, σκυθρωπός και άσχημος άντρας, που καθόταν αγκαλιάζοντας τα πόδια του στην άκρη του κρύου σκαλοπατιού στην μέση μιας βιτρίνας. Το κεφάλι του ήταν γυρισμένο πλάγια ίσα ίσα για να βλέπει τον κόσμο που περνούσε δίπλα του και να ξεχνιέται. `Ομως το βλέμμα του βαθύ και καθαρό με διαπερνά με δύναμη προκαλώντας μου την επιθυμία να τον ακουμπήσω. Χωρίς να το σκεφτώ τον πλησιάζω και τον αγγίζω στο πρόσωπο σα να θέλω να μάθω όλη του τη ζωή, να διαβάσω τις σκέψεις του. Με πιάνει αφνιδιάζοντας με ξαφνικά από το χέρι και μου βάζει ένα τριαντάφυλλο. Ενα μωβ τριαντάφυλλο τόσο όμορφο, αλλά με αγκάθια μυτερά που αμέσως τρύπησαν το δέρμα μου αφήνοντας το αίμα να κυλήσει. Τα 'χασα. Δάκρυσα. Ο άσχημος άνδρας σηκώθηκε και μου είπε "φύγε" δείχνοντας μου με το δάχτυλό του ένα μικρό δρομάκι. Υπνωτισμένη από το βλέμμα της ασχήμιας και τον πόνο της ομορφιάς κατευθύνομαι προς τα εκεί. Κρατώντας σφιχτά στο ματωμένα μου χέρι το τριαντάφυλλο, περπατώ με πόδια δυνατά που βιάζονται να φτάσουν. Πράγματι φτάνω σε ένα σκοτεινό μέρος που μόνο τρόμο προκαλεί. Είναι μια αυλή με κάγκελα ψηλά γκρι και μεγάλη βλάστηση στο εσωτερικό της. Βλέπω ένα κάγκελο σπασμένο και μπαίνω. Δεν σκέφτομαι, φοβάμαι, προχωρώ. Αργά και με κομμένη την ανάσα αναρωτιέμαι το γιατί. Γιατί ήρθα στο σκοτάδι; Γιατί; Πριν τελειώσω τον διάλογο με τον φόβο μου, νιώθω ένα χέρι πίσω μου. Είναι ο άσχημος άνδρας, όμως, τώρα δεν αγκάλιαζε τα πόδια του. Δεν έχει άδειο βλέμμα. Είναι όμορφος σαν το μωβ τριαντάφυλλο, που αμέσως έβαλε στο χέρι μου. Πιάνει το ματωμένο χέρι και λέει "Πάμε". Τον ακολουθώ αμίλητη μαγεμένη. Η αύρα του ξυπνά όλα τα κύτταρα του σώματός μου. Ναι θέλω να χαθώ μαζί του, να φωνάξω, να δακρύσω, να ζήσω.......είναι ο άγγελός μου, το ρόδο μου!!!!"
Μου έλεγαν κάποτε οι έμπειροι και μεγάλοι άνθρωποι "μη δίνεις σημασία στην ασχήμια, γιατί ασχήμια θα σου φέρει". Μην πας στο σκοτάδι, γιατί θα πέσεις!!! Μην δοκιμάσεις το επικίνδυνο θα καταστραφείς!!!!
Ολα αυτά τα μη και όχι που μάγκωσαν την καρδιά μου. Η ομορφιά μπορεί να βρεθεί σε κάθε πράγμα που βλέπουμε γύρω μας είτε με φανταχτερό ή άσχημο περιτύλιγμα. από κάτω, όμως βρίσκεται χρώμα. Χρώμα έντονο και δυνατό, που ξυπνά μέσα σου τις αισθήσεις, σε καλεί να τις γνωρίσεις. Για να γευτείς την ομορφιά πρέπει να τρυπηθείς, να πονέσεις, ν' απαλλάξεις την ψυχή σου απ' τον φόβο. Ν' ανοίξεις διάπλατα τα μάτια σου για να την δεις. Είναι παντού. Σε κάνει να νιώθεις ότι ακόμα δεν χάθηκες στη λήθη, δεν έπεσες στο τέλμα, ότι είσαι ζωντανός.
Το μωβ ρόδο σε μία βόλτα, σε περιμένει κρυμμένο ίσως σε μία άσχημη φωλιά, γοητευτικό, άγριο, όμορφο, πρωτόγονο, αλλά έτοιμο..............
