Κότες

Πόσες φορές σας δόθηκε η ευκαιρία να δείτε στον δρόμο κοτούλες στρουμπουλές, που  περπατούν καμαρωτές, που κακαρίζουν,  που τσιμπιούνται και στο τέλος τ' αυγουλάκια τους γίνονται ομελέτα; Γελάτε; Ίσως νομίζετε ότι σας κοροϊδεύω; Σας ρωτώ ξανά. Πόσες; `Ημουν σίγουρη ότι η πρώτη αυθόρμητη απάντησή σας θα ήταν "μα...καμία"!!! Και είναι λογικό, αφού το μυαλό σας πήγε αμέσως στα αθώα άκακα ζωάκια, που ζουν ευτυχισμένα στο κοτέτσι τους και προσφέρουν στον άνθρωπο , αν μη τι άλλο, τον εαυτό τους ως θεσπέσιο γεύμα.

Σας απαντώ, όμως, ότι  κότες, που περιφέρονται, ανάμεσά μας υπάρχουν.

   Προφανώς και μιλώ για τις κότες της σύγχρονης κοινωνίας, για όλες εκείνες τις κυρίες που σου έρχεται να τις μαδήσεις, γιατί με το ελάχιστο μυαλό και την απίθανη βλακεία τους καταφέρνουν σε δευτερόλεπτα να σε μετατρέψουν από γλυκιά ύπαρξη σε οργισμένο πύραυλο. Είναι οι κυρίες που η πορεία τους χαρακτηρίζεται από μία μόνο λέξη. Επίδειξη. Από την ώρα που "έσπασε" το αυγό και βγήκαν στην ζωή,  αναλώθηκαν σε ένα μόνο στόχο. Να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν την Μαντάμ Σουσού !!! Ρηχές σε όλα τα επίπεδα. 

   Η τυπική ημέρα μιας σύγχρονης κότας ξεκινά με το πώς θα στολιστεί. Προτιμά φανταχτερά ρούχα, πάντα γνωστών σχεδιαστών, για να σκάσουν από ζήλια οι έτερες αξιότιμες κότες φίλες της. Σειρά έχει ο καφές, στην περίπτωση, βέβαια, που είναι ανεπάγγελτες. Σε αυτόν τον δόλιο καφέ, που αλίμονο αν βρίσκεσαι σε διπλανό τραπέζι, με στεντόρεια φωνή γνωστοποιούν σε όλο τον περίγυρο το πόσο τέλεια περνούν και πόσα μαγαζιά είχαν την τιμή να τις δεχθούν ως πελάτισσες. Αν τυχόν είναι έγγαμες με παιδιά, θα  φροντίσουν να καταλάβουν όλοι ότι είναι οι τέλειες μαμάδες με πανέξυπνα παιδιά, τα οποία λαμβάνουν από ένα αριστείο την ημέρα για την μοναδική ευφυία τους. Αφού τελειώσει η επίδειξη των βασικών, έρχεται τόσο φυσιολογικά το κουτσομπολιό. Από εκεί δεν ξεφεύγει ούτε γόνος γαρίδας. Κουτσοί, στραβοί, καλοί, ανάποδοι, μορφωμένοι αμόρφωτοι και πάει λέγοντας.....όλοι στο στόχαστρο! "Ο Χρήστος τα έφτιαξε με την Ελένη" "Η Μαρίνα έχει προβλήματα", "Ο Γιώργος είναι βλάκας", "Η Σούλα είναι χοντρή", "Η Βούλα χώρισε" και ψου ψου ψου... Μα γιατί δεν βρίσκεται ούτε ένας να τις ψεκάσει; Να τελειώνουμε επιτέλους!!! `Ηδη πόνεσε το κεφάλι μου και δεν τελειώνει εκεί. 

  Στις κάθε είδους συναναστροφές της, η κότα πάντα θέλει να φαίνεται και να είναι πρώτη. Έχει άποψη για όλα τα ζητήματα και προσπαθεί αν την επιβάλλει συμμετέχοντας στον λόγο της όλα της τα άκρα που κουνιούνται ανεξέλεγκτα. Δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της από υπερηφάνεια και δεν δέχεται ποτέ την αντίθετη άποψη. " Εγώ θα σου πω, εγώ ξέρω"! Ο ξερολισμός και η ημιμάθεια κάνουν πάρτυ. Η μεγαλύτερη, όμως, πλάκα είναι ότι υπάρχει και κοινό που την παρακολουθεί με ανοιχτό το στόμα.  Και χειροκροτεί και την παινεύει. "Μα τί κότα είσαι εσύ", θα έλεγα εγώ! "Έτοιμη για κατσαρόλα", και με έπιασε μία πείνα!
  Πέρα από την αστειότητα του θέματος, η κότα δεν χάνει τον καιρό της και όπου βρεθεί επιδεικνύει τα προσόντα της και γίνεται αμέσως αντικείμενο προσοχής. Είναι και επικίνδυνη, γιατί ανακατεύει τους ανθρώπους σαν τα πίτουρα. Δεν διστάζει με το αστείρευτο κόμπλεξ και την "πάρλα" της να ταράζει τις ζωές των άλλων διαβάλλοντας τους σπέρνοντας ψευδείς πληροφορίες. `Ολα στο κοτέτσι της, πίτουρα να γίνονται !!!  

   Και γιατί, θα με ρωτήσετε, τέτοια οργή πια με αυτό το είδος, αφού η μόνη λύση είναι η πλήρης αγνόησή του; Η ύπαρξη του φαινομένου αυτού δεν είναι καινούργια. Θεωρούσα με το φτωχό μυαλό μου ότι με την εξέλιξη της κοινωνίας, των επιστημών, της τεχνολογίας, ο άνθρωπος θα έβρισκε περισσότερα ενδιαφέροντα και θα στόχευε στην καλλιέργειά του ως οντότητα αφήνοντας οριστικά πίσω του συμπεριφορές "μικρές". Δυστυχώς, με την εξέλιξη δεν εξαλείφθηκε η επιδειξιομανία, η οποία μάλιστα αυξήθηκε λόγω όλων των ανέσεων που παρέχει η σύγχρονη ζωή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ενδιαφέρει μόνο η επιφάνεια χωρίς βάθος, χωρίς ουσία. Οι σύγχρονες "κότες" είναι όλες αυτές οι υπερφίαλες κυρίες της "αυλής", που από σφουγγαρόπανο έγιναν μετάξι. Που δε νοιάστηκαν για τίποτε άλλο, πλην του βερμπαλισμού, της ωραιοπάθειας, του εγωισμού.  Είναι όλες οι κομπλεξικές υπάρξεις που δεν έχουν τη δυνατότητα νοητικά να δουν πέρα από το ράμφος τους και αναλώνονται στα ίδια και τα ίδια θαμπώνοντας τον, δυστυχώς άμυαλο ομοίως, περίγυρό τους.
   Περισσότερο απογοήτευση, παρά μένος έχω για τις "κότες". Τις προτιμώ, ως ζώα, καλά μαγειρεμένες, αφού, πλέον, πολλοί σεφ έχουν εντρυφήσει στο πόσο νόστιμες θα εισέλθουν στο στομάχι μας.....
    Και......μη νομίζετε ότι οι "κότες" είναι μόνο γένους θηλυκού! Ναι υπάρχουν και αρσενικές κότες! Όχι κόκορες! Καλά διαβάσατε!!!
 

Ταμπέλα και λογοκρατία

      Είναι της μόδας στην Ελλάδα του σήμερα ό,τι λες να κρίνεται. Το δικαίωμα του να έχω αντίθετη γνώμη έχει εξαλειφθεί. Το κύμα των μοντέρνων υπερασπιστών της δημοκρατίας βάζει ταμπέλες, σε λιντσάρει. Άπειρα τα παραδείγματα, αλλά το τελευταίο περιστατικό της απίστευτης χυδαιότητας και της πλήρους στέρησης της έκφρασης, με σόκαρε.

Και αναφέρομαι στην περίπτωση του κρατούμενου Νίκου Ρωμανού και στο αίτημά του περί άδειας για να παρακολουθήσει τα μαθήματα στο ΤΕΙ, που είχε εισαχθεί. Πρώτο θέμα έγινε σε όλα τα κανάλια, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τα πρωινά και μεσημεριανά. Η είδηση αυτή και ο τρόπος που προβλήθηκε, δίχασε την κοινή γνώμη. Και όπως ήταν φυσικό, οι μισοί υποστήριζαν το αίτημά του και οι άλλοι μισοί όχι.

Εγώ άνηκα σε όσους υποστήριζαν ότι η Ελλάδα έχει σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθεί από τον παραπάνω καταδικασθέντα και ταυτόχρονα κρατούμενο. Μπήκα ως αφελής στην παγίδα να εκφράσω την άποψή μου, εγγράφως με επιχειρήματα, σε γνωστό αθηναϊκό περιοδικό με περίπου 150.000 φίλους, που υποστηρίζει την ελευθερία έκφρασης.  Δεν τόλμησα να αναρτήσω το σχόλιο και αμέσως έλαβα  10 απαντήσεις με χυδαιότατες ύβρεις. «Είστε φασίστες» και άλλα ωραία τέτοια λόγια στολισμένα με πανέμορφες «γαλλικές» βωμολοχίες, δημοσιεύτηκαν με άνεση και χάρη. Βέβαια μην φανταστείτε ότι αυτό συνέβη μόνο σε μένα. Από περιέργεια, λοιπόν, διαπίστωσα πως σε κάθε δημοσίευση του περιοδικού, όσοι είχαν μία θέση που δεν συμβάδιζε με αυτή του «νεοδημοκρατικού» κύματος ή έλεγε την αλήθεια, δέχονταν χωρίς όρια επίθεση με ύβρεις, που θα έκαναν έως και την ντομάτα να κοκκινίσει ακόμα περισσότερο. 

Από όλη αυτή την ιστορία βγαίνει ένα σημαντικό συμπέρασμα. Ότι το πνευματικό επίπεδο του Έλληνα έχει κατρακυλήσει σ’ έναν γκρεμό δίχως τέρμα. Πού είναι η τήρηση των βασικών αρχών της διαλεκτικής, ο σεβασμός στην γνώμη του άλλου, ο εποικοδομητικός διάλογος με επιχειρήματα; Η κακής ποιότητας παιδεία, ο μαρασμός των τεχνών και των γραμμάτων, η έλλειψη έμπνευσης και αισιοδοξίας, έχουν κυριολεκτικά θρυμματίσει  το πνεύμα, έχουν απαξιώσει κάθε αρχή, κάθε αισθητική, κάθε προσπάθεια για διάλογο.

Φοβάμαι να εκφραστώ, φοβάμαι να γράψω, φοβούμαι να είμαι ανάμεσα στους φανατικούς κριτικούς, στους φανατικούς  δημοκράτες!

Αν υποστηρίξω ότι δεν μου αρέσει η κυβέρνηση, θα με πουν αριστερή. Αν επιχειρηματολογήσω σε βάρος των αριστερών παρατάξεων, θα με βαφτίσουν χουντική. Μία άποψη και μία ταμπέλα…..

Σε ποια δημοκρατική χώρα ζω, όταν κάθε τι που ξεστομίζω λογοκρίνεται; 

Σε ποια δημοκρατική χώρα ζω, όταν μου στερούν το δικαίωμα να έχω αντίθετη άποψη;

Σε δημοκρατία ή λογοκρατία;

Ντόριαν

   Στην πορεία της ζωής μου, κάποιες πράξεις είναι αναπόφευκτες. Η αναζήτηση ανθρώπων, που προορίζονται να μείνουν χαραγμένοι για πάντα στη μνήμη μου, για την διαφορετικότητα που μπορούν να μου γνωρίσουν, χωρίς να δειλιάσουν, να σκεφτούν τις συνέπειες, προσφέροντας απλά το διαφορετικό, αναπόφευκτη. Το κυνήγι των χαρακτήρων, τρομακτικά επικίνδυνο στο άγριο δάσος της σύγχρονης πραγματικότητας, ήταν πάντα η αγαπημένη μου συνήθεια, καθώς μου άφηνε όλη την ελευθερία να ψάξω, να σκεφτώ, να εμβαθύνω και ίσως, αν ήμουν τυχερή, να συμπεράνω. "Να συμπεράνεις ή να κρίνεις ως άλλος ένας δικαστής;", εύλογο ερώτημα που διαρκώς δημιουργείται! Ίσως και ναι! Να υπήρχε αρχικά η πρόθεση να παριστάνω έναν ακόμα δικαστή ή να επιβεβαιώσω ακόμα μία φορά την αξία της δικής μου κρίσης.
   Μία από τις παραμυθένιες και ενδιαφέρουσες μέρες της ζωής μου, καθώς είχα φτάσει στα πρόθυρα μιας ακόμα συγκινητικά δυνατής νευρικής κρίσης, άρχισαν οι φόβοι να με κυριεύουν ανελέητα. Δεν υπήρχε καμία σανίδα σωτηρίας. `Η ταν ή επί τας! `Έπρεπέ να δράσω, να σωθώ, να γλιτώσω από το μαρτύριο των καταιγιστικών μου σκέψεων, που είχαν οριστικά κυριεύσει το μυαλό μου! Η μανία της άμεσης ανακούφισης από το περίεργο παιχνίδι του νου, ο φόβος και η υστερία μου να ψάξω τον καινούργιο χαρακτήρα μου, με οδήγησαν άθελά μου εκεί. Εκεί, όπου συνάντησα έναν χαρακτήρα τόσο ιδιαίτερο, που αμέσως με κέντρισε να τον γνωρίσω. 
  Ήταν ένα πλάσμα, που η φύση είχε συνωμοτήσει να του χαρίσει απλόχερα όλα τις τα δώρα. Η ομορφιά ήταν επιεικής περιγραφή, η τελειότητα ίσως θα ταίριαζε στο πρόσωπό του, καθώς ίχνος λάθους δε φαινόταν.  Κάτοχος ενός κοφτερού μυαλού, που του άνοιξε τον δρόμο της επιστήμης, της εξειδίκευσης, της κατάρτισης. Ένας ικανός επιχειρηματίας που κέρδισε όσα περισσότερα μπορούσε, χειριζόμενος έξυπνα και με υπομονή τις καταστάσεις. Συμπεριλήφθηκε με την ικανότητα στους πλούσιους της χώρας κάνοντας δυνατή την παρουσία του με συμμετοχή  στα πιο γνωστά κλειστά club, στην λεγόμενη elite της καλής κοινωνίας και όχι μόνο. Πέρα από όλα αυτά ήταν και γητευτής. Με την σπιρτόζα και άμεσα προκλητική στάση του, κατάφερνε κάθε γυναίκα να τον παρακαλά για πέντε λεπτά από την ζωή του. Σαν κολασμένες μαζεύονταν στον διάβα του και τον πολιορκούσαν. Η μία για να λάβει, η άλλη να γευτεί. 
  `Ολα αυτά τα ήξερε και τα εκμεταλλευόταν με όλες του τις δυνάμεις. Είχε ό,τι ήθελε, όποτε το ήθελε και όπως το ήθελε. Δεν έκανε παζάρια. Ζητούσε και έπαιρνε. Διέταζε και οι υπήκοοι έτρεχαν σαν παλαβοί στα κελεύσματά. Στον όχι και τόσο μικρό, τελικά, μικρόκοσμό του ήταν ένας αυτοκράτορας στην αυτοκρατορία που ευημερούσε ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. `Ενας σύγχρονος Ντόριαν Γκρέι που αγαπούσε με πάθος το πορτραίτο του, την καταξίωσή του και κυνηγούσε ανελέητα κάθε μορφή ηδονής τόσο στα έμψυχα όσο και στα άψυχα υλικά. Έψαχνε την ηδονή στο χρήμα, στη σάρκα, στην επιβεβαίωση, στην εικόνα του. Έκανε συμφωνία με τον διάβολο της ίδιας του της ύπαρξης να διατηρηθεί στην αιωνιότητα όμορφος, δυνάστης, παντοδύναμος και να ελέγχει κάθε ύπαρξη, που κατά τύχη θα εμφανιζόταν στο μονοπάτι της δόξας του. 

   Αφού ήταν αναπόφευκτο να βρεθώ στον δρόμο του ή μάλλον να πέσει στις αναζητήσεις μου, ήταν μοιραίο ο "Ντόριαν" να επιστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις για να κατακτήσει το μυαλό μου, να ηγηθεί της προσωπικότητάς μου, να με γοητεύσει. Με προβληματισμό αναρωτήθηκα τί άραγε να ήθελε. Αλλά ήταν απολύτως φυσιολογικό ότι επιθυμούσε να πάρει, να ικανοποιήσει το εγώ του, ν' απολαύσει κάθε νέα αίσθηση, για να στολίσει το ράφι με τα τρόπαια αποκτώντας κι άλλο ένα. Χρησιμοποίησε κάθε φαντασία και ταλέντο, προβάλλοντας πάντα την εικόνα του, προκειμένου να νικήσει. Και θα νικούσε, σας το εξομολογούμαι με ειλικρίνεια, αν δεν είχε την ατυχία να συναντήσει τον θηλυκό Ντόριαν, που αγαπούσε με πάθος το μυαλό, που θα έδινε τα πάντα να μεγαλώσει τους νευρώνες του εγκεφάλου για να ρουφήξουν νέα γνώση, νέες εμπειρίες. 
Ο "Ντόριαν", όμορφος και κακομαθημένος, δεν είχε ακούσει ποτέ τη λέξη όχι. Ηταν απαγορευμένη στο λεξιλόγιό του και στο πρώτο άκουσμά της, που βγήκαν απ' τα χείλη μου, αιφνιδιάστηκε. Αιφνιδιάστηκε και θύμωσε. Θύμωσε και πείσμωσε. Δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε με μανία, δεν σταμάτησε. Αστείρευτη επιμονή. Μου έταξε την φύση όλη, μία άνετη ζωή, έναν ασυμβίβαστο ερωτικό τομέα. Ένας χείμαρρος λέξεων και υποσχέσεων και όλα για το τρόπαιο. Τί ήταν το όχι,όμως, πράγματι, γι αυτόν; `Ηταν η θύμηση του τιμήματος της συμφωνίας. Η ψυχή του αποκαλύφθηκε γυμνή σαν το πορτραίτο που γερνούσε.   Για κάθε ηδονή, για κάθε αμαρτία θα εμφανιζόταν σ' αυτήν αμέσως ένα αγκάθι τόσο μεγάλο, ανάλογα με το μέγεθος της αμαρτίας. Και όταν εννοώ αμαρτία, μην πάει ο κοινός νους στην σαρκική, όπως πολλοί τους συμφέρει να την ονομάζουν. Αναφέρομαι στην αμαρτία του να καταπατάς την αξιοπρέπεια οποιουδήποτε εμφανίζεται δίπλα σου, προκειμένου εσύ να γευτείς, να κερδίσεις, ν' αποκτήσεις τον τίτλο του "ηγέτη".
  Ετσι ακριβώς ήταν ο δικός μου "Ντόριαν". Ένα πλάσμα ανικανοποίητο που με ποιητική δεξιοτεχνία και δωρική στρατηγική, λατρεύοντας πάντα την υπέροχη εμφάνισή του, προσπαθούσε να κατακτήσει ο,τιδήποτε κινούταν. Στο όχι όμως, φάνηκε η ματωμένη του ψυχή. Και πανικοβλήθηκε, γιατί κανείς έως σήμερα δεν τον οδήγησε στο δωμάτιο της αποκάλυψης, για να δει με τα μάτια του το πόσο αιμορραγούσε.  Αιμορραγούσε πολύ και κανείς πέρα από τον εαυτό του δεν μπορούσε να τον λυτρώσει. Και όλα αυτά με ένα όχι!!!
   Μπορεί να σας φαίνεται  περίεργο ή ίσως και παρατραβηγμένο, αλλά υπάρχουν πολλοί "Ντόριαν" ανάμεσά μας. Είναι αυτοί που με λάβαρο την εικόνα τους, έχουν την ικανότητα να ηγούνται με δεσποτικό τρόπο της προσωπικότητας του άλλου. Να εισέρχονται με δύναμη, να μην υπολογίζουν τις συνέπειες και να τσαλαπατούν κάθε συναίσθημα, κάθε στοιχείο ανώτερης σκέψης. Είναι αυτοί που δεν υπολογίζουν ποτέ και τίποτα, που εκμεταλλεύονται κάθε μειωμένη αντίσταση και διεισδύουν με κάθε τίμημα στα άδυτα του άλλου. Είναι οι γητευτές, οι σύγχρονοι γόηδες της κοινωνίας, οι έχοντες τα πλούτη όλα, οι δοκιμαστές της αμαρτίας. Παρ' όλη την επικινδυνότητά τους, δεν φοβάμαι να τους πλησιάσω. Με ελκύει να τους μελετήσω. Και αυτό, γιατί πονούν και υποσυνείδητα νιώθουν ότι όλα είναι εφήμερα και μοιραία οδηγούν στην αποσύνθεση. Με το πρώτο όχι, όμως, λυγίζουν, σπάνε και τελικά ξυπνούν αντικρίζοντας το γερασμένο και παραμορφωμένο εγώ τους!!! 
".....Καθώς τώρα, στεκόταν και ατένιζε το απείκασμα της ομορφιάς του, η περιγραφή έλαμψε εμπρός του με σάρκα και οστά. Θα ερχόταν μία μέρα που το πρόσωπό του θα ήταν μαραμένο και γεμάτο ρυτίδες, τα μάτια του θαμπά και άχρωμα, η χάη του κορμιού του σωσμένη και παραμορφωμένη. Η πορφύρα θα χανόταν από τα χείλη του και το χρυσάφι θα έσβηνε από τα μαλλιά του. Η ζωή που θα έλαθε την ψυχή του έμελλε να ρημάξει το κορμί του. Θα γινόταν άχαρος, απαίσιος και τρομακτικός...." (απόσπασμα από το "Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι")  

   Ευχαριστώ πολύ τον άνθρωπο αυτόν, που υπήρξε πράγματι στην ζωή μου ως σύντομη γνωριμία και με τα πιο πάνω χαρακτηριστικά του με ταξίδεψε στο υπέροχο αριστούργημα του `Οσκαρ Ουάιλντ. Μου έδωσε σημαντική πνευματική τροφή, όρεξη για συγγραφή. Του εύχομαι να συνειδητοποιήσει γρήγορα την φθορά, ν' αναγνωρίσει την ματαιόδοξη ύπαρξή του και επιτέλους να συμφιλιωθεί με όσα καλά έχει κρύψει εκεί στο βάθος της ψυχής του την εποχή της αθωότητας.