Πίστευες έως τώρα ότι ζούσες μια καλή ζωή με τις τυποποιημένες κοινωνικές σταθερές τακτοποιμένες. Και την είχες, κατά τα φαινομενα πάντα. Μια ζωή με σύντροφο, ίσως ένα ή παραπάνω παιδιά, ίσως και κανένα. Νόμιζες ότι τα είχες όλα, αφού όσα έψαξες, ξαφνικά τα βρήκες ή νόμισες ότι τα βρήκες στο πρόσωπο του άλλου. Και ήταν για καιρό όλα καλά. Χωρίς θλίψη, χωρίς ταλαιπωρία, γιατί κάπου εκεί συμβιβάστηκες με την ιδέα μιας ευτυχίας, η οποία ήταν πλασμένη στο μυαλό σου ως η μοναδική. Συμβιβάστηκες με τον φόβο της απόρριψης, της μοναξιάς, της εγκατάλειψης, παρόλο που μέσα σου κάθε μέρα ήσουν κάτι λιγότερο από χθες.
Και το ήξερες! Επαναστατούσες κρυφά είτε αυτό το ονόμαζες μία ώρα παραπάνω στην δουλειά είτε με ένα "κουράστηκα, κοιμάμαι". Η φλόγα έσβηνε σιγά σιγά. Και έσβηνε γιατί μετά το πέρας του ενθουσιασμού, που σε εκανε να αλλάξεις την ζωή σου, να συμπορευτείς, συνειδητοποίησες ότι ουσιαστικά δεν υπήρχε καμία σύνδεση ή κίνητρο, για να σε οδηγήσει σε προορισμό δημιουργίας. Δεν υπήρχε ουσιαστικά καμία σπίθα, που να ξυπνήσει εξ αρχής το πάθος σου να ερωτευτείς την ζωή. Δεν είχες ουσιαστικά συνοδοιπόρο, να κρατά την φλόγα αναμμένη. Και εκεί είναι η παγίδα. Νομίζουν κάποιοι το πάθος ή η φλόγα αφορά μόνο το ερωτικό κομμάτι της ζωής, ενώ αφορά όλη σου την ύπαρξη και το έργο που θα δημιουργήσεις.
αυτό το κάτι παραπέρα. `Οσο πεζό και αν ακούγεται, έτσι έχουν τα πράγματα σε κάθε κοινωνικό επίπεδο. Εάν αυτό σου αρκεί, όλα κυλούν ομαλά χωρίς αναταράξεις, χωρίς ιδιαίτερη ανάγκη να ψάξεις. Οταν, όμως, έχεις δει απο μακριά το "κάτι παραπέρα" -λόγω της ανήσυχης και ελεύθερης φύσης σου-, δεν σου αρκούν τα υπόλοιπα, εάν στην καθημερινότητά σου δεν λαμβανεις φλόγα από τον συμπορευτή σου. Και προσπαθείς, ξαναπροσπαθείς, χτυπάς το κεφάλι σου πολλές φορές... βαλτώνεις.
Βαλτώνεις, όμως, έως πότε; `Εως να χάσεις κάθε τι ζωντανό που έχεις μέσα σου, έως να γίνεις το τέλειο βαμπιρ, που χάνεται στην μετάφραση της άλλοτε δυνατής ευφυίας του και δρα αντικοινωνικά; Εξαρτάται από εσένα, ποιος ήσουν, με ποιον επίπλαστο εαυτό σου συμβιβάστηκες και ποιος αληθινά μπορείς να είσαι. Και κάπου εκεί εάν έχεις τα κότσια, αφήνεις πίσω το μελόδραμα και φεύγεις! Φεύγεις για να γίνεις καλύτερος! Γιατί εκεί που ήσουν βάλτωσες, δεν αγάπησες, δεν ερωτεύτηκες, απλά ενθουσιάστηκες και νόμισες! Η πλάνη,
η πλανεύτρα, λειτουργεί αδιακρίτως. Τόσο απλό! Γιατί, εάν πράγματι είχες όλα τα παραπάνω, θα είχες ήδη κανει έργο, θα χαιρόσουν την ζωή, θα ήσουν κάθε λεπτό ερωτευμένος με ό,τι πιο απλό βλέπεις γύρω σου.
η πλανεύτρα, λειτουργεί αδιακρίτως. Τόσο απλό! Γιατί, εάν πράγματι είχες όλα τα παραπάνω, θα είχες ήδη κανει έργο, θα χαιρόσουν την ζωή, θα ήσουν κάθε λεπτό ερωτευμένος με ό,τι πιο απλό βλέπεις γύρω σου.
Ποτέ δεν είναι αργά ν' αφησεις μία σπίθα να ανάψει τεράστια φωτιά αληθινών και αδιανόητων συναισθημάτων! Συναισθημάτων που δεν έχουν όνομα, δεν έχουν προσδιορισμό, αλλά όλα μαζί συνθέτουν αυτό που λέμε είμαι ερωτευμένος με την ζωή, δεν φοβάμαι να τολμήσω, να ρισκάρω, να γελάω, να χορεύω, να μαθαίνω, να ρουφάω κάθε μέρα καθαρό αέρα ελεθερίας!
Και κάπου εκεί στο Central Park, εχοντας καρφωμένο το βλέμμα προς την γέφυρα ακούω την Λουίζα να φωνάζει "...άργησες πάλι! Τί σκεφτόσουν;"! Κοιτάω το ρολόι, το οποίο ήθελα να κολλήσει τα τελευταία τρία τέταρτα, δεν αποκρίθηκα. `Οντως, άργησα!
Και η δημιουργία δεν τελειώνει ποτέ, κάθε μέρα τώρα αρχίζει με μια σκέψη, μια λέξη σε ένα άδειο χαρτί, που παίρνει σάρκα και οστά!
