Σπίθα

         Πίστευες έως τώρα ότι ζούσες μια καλή ζωή με τις τυποποιημένες κοινωνικές σταθερές τακτοποιμένες. Και την είχες, κατά τα φαινομενα πάντα. Μια ζωή με σύντροφο, ίσως ένα ή παραπάνω παιδιά, ίσως και κανένα. Νόμιζες ότι τα είχες όλα, αφού όσα έψαξες, ξαφνικά τα βρήκες ή νόμισες ότι τα βρήκες στο πρόσωπο του άλλου. Και ήταν για καιρό όλα καλά. Χωρίς θλίψη, χωρίς ταλαιπωρία, γιατί κάπου εκεί συμβιβάστηκες με την ιδέα μιας ευτυχίας, η οποία ήταν πλασμένη στο μυαλό σου ως η μοναδική. Συμβιβάστηκες με τον φόβο της απόρριψης, της μοναξιάς, της εγκατάλειψης, παρόλο που μέσα σου κάθε μέρα ήσουν κάτι λιγότερο από χθες. 

        Και το ήξερες! Επαναστατούσες κρυφά είτε αυτό το ονόμαζες μία ώρα παραπάνω στην δουλειά είτε με ένα "κουράστηκα, κοιμάμαι". Η φλόγα έσβηνε σιγά σιγά. Και έσβηνε γιατί μετά το πέρας του ενθουσιασμού, που σε εκανε να αλλάξεις την ζωή σου, να συμπορευτείς,  συνειδητοποίησες ότι ουσιαστικά δεν υπήρχε καμία σύνδεση ή κίνητρο, για να σε οδηγήσει σε προορισμό δημιουργίας. Δεν υπήρχε ουσιαστικά καμία σπίθα, που να ξυπνήσει εξ αρχής το πάθος σου να ερωτευτείς την ζωή. Δεν είχες ουσιαστικά συνοδοιπόρο, να κρατά την φλόγα αναμμένη. Και εκεί είναι η παγίδα. Νομίζουν κάποιοι το πάθος ή η φλόγα αφορά μόνο το ερωτικό κομμάτι της ζωής, ενώ αφορά όλη σου την ύπαρξη και το έργο που θα δημιουργήσεις. 

      Ερωτεύτηκες, αγάπησες, θυσίασες. Τί ακριβώς έκανες: Το προφανές και αυτονόητο. Αυτό που η φύση μας προορίζει, να συμβιώνουμε και να αφήνουμε απογόνους στην κοινωνία, χωρίς ιδιαίτερη αναζήτηση γι'
αυτό το κάτι παραπέρα. `Οσο πεζό και αν ακούγεται, έτσι έχουν τα πράγματα σε κάθε κοινωνικό επίπεδο. Εάν αυτό σου αρκεί, όλα κυλούν ομαλά χωρίς αναταράξεις, χωρίς ιδιαίτερη ανάγκη να ψάξεις. Οταν, όμως, έχεις δει απο μακριά το "κάτι παραπέρα" -λόγω της ανήσυχης και ελεύθερης φύσης σου-, δεν σου αρκούν τα υπόλοιπα, εάν στην καθημερινότητά σου δεν λαμβανεις φλόγα από τον συμπορευτή σου. Και προσπαθείς, ξαναπροσπαθείς, χτυπάς το κεφάλι σου πολλές φορές... βαλτώνεις.

       Βαλτώνεις, όμως, έως πότε; `Εως να χάσεις κάθε τι ζωντανό που έχεις μέσα σου, έως να γίνεις το τέλειο βαμπιρ, που χάνεται στην μετάφραση της άλλοτε δυνατής ευφυίας του και δρα αντικοινωνικά; Εξαρτάται από εσένα, ποιος ήσουν, με ποιον επίπλαστο εαυτό σου συμβιβάστηκες και ποιος αληθινά μπορείς να είσαι. Και κάπου εκεί εάν έχεις τα κότσια, αφήνεις πίσω το μελόδραμα και φεύγεις! Φεύγεις για να γίνεις καλύτερος! Γιατί εκεί που ήσουν βάλτωσες, δεν αγάπησες, δεν ερωτεύτηκες, απλά ενθουσιάστηκες και νόμισες! Η πλάνη,
η πλανεύτρα, λειτουργεί αδιακρίτως.  Τόσο απλό! Γιατί, εάν πράγματι είχες όλα τα παραπάνω, θα είχες ήδη κανει έργο, θα χαιρόσουν την ζωή, θα ήσουν κάθε λεπτό ερωτευμένος με ό,τι πιο απλό βλέπεις γύρω σου.

    Ποτέ δεν είναι αργά ν' αφησεις μία σπίθα να ανάψει τεράστια φωτιά αληθινών και αδιανόητων συναισθημάτων! Συναισθημάτων που δεν έχουν όνομα, δεν έχουν προσδιορισμό, αλλά όλα μαζί συνθέτουν αυτό που λέμε είμαι ερωτευμένος με την ζωή, δεν φοβάμαι να τολμήσω, να ρισκάρω, να γελάω, να χορεύω, να μαθαίνω, να ρουφάω κάθε μέρα καθαρό αέρα ελεθερίας!

     Και κάπου εκεί στο  Central Park, εχοντας καρφωμένο το βλέμμα προς την γέφυρα ακούω την Λουίζα να φωνάζει  "...άργησες πάλι! Τί σκεφτόσουν;"! Κοιτάω το ρολόι, το οποίο ήθελα να κολλήσει τα τελευταία τρία τέταρτα, δεν αποκρίθηκα. `Οντως, άργησα!

       Και η δημιουργία δεν τελειώνει ποτέ, κάθε μέρα τώρα αρχίζει με μια σκέψη, μια λέξη σε ένα άδειο χαρτί, που παίρνει σάρκα και οστά!        

Στα χρόνια της "χολέρας"!

     Είναι φορές που αναρωτιέμαι -ιδίως τον τελευταίο χρόνο- αν τελικά έχουμε στόχο ή στραβά αρμενίζουμε ή ο γιαλός είναι στραβός.  

    Η πανδημία, ο τρίτος κατ΄ εμέ, παγκόσμιος βιολογικός πόλεμος έβγαλε απροκάλυπτα όλα εκείνα τα κακά χαρακτηριστικά που έκρυβε η κοινωνία για χρόνια κάτω από το χαλάκι της. Ξαφνικά δεν άκουγες τίποτε άλλο πέρα από τον αμέτρητο αριθμό κρουσμάτων ή νεκρών, όπως τότε που έπεσαν οι πυρηνικές βόμβες στην Ιαπωνία, αλλά και εκεί κάποτε ο παραλογισμός σταμάτησε.

    Ξαφνικά  επιβλήθηκε ο εγκλεισμός, διασκορπίστηκε ο φόβος, σταμάτησαν οι επαφές, έχασε η έννοια άνθρωπος την ορθή της σημασία, αφού μετατραπήκαμε ξαφνικά σε ζόμπι κολλήμενα σε μια οθόνη, για να ακούμε τις αντικρουόμενες επιστημονικά απόψεις, οι οποίες από εβδομάδα σε εβδομάδα έφασκαν και αντέφασκαν. Οσοι έκλεισαν τις τηλεοράσεις και κράτησαν κάποια μέτρα, ίσως διέσωσαν κάτι από τον ψυχισμό τους, δηλαδή δεν κατέληξαν σε υπερπολυτελή σουίτα ψυχιατρικής κλινικής. Οσοι πάλι δεν τις έκλεισαν, έγιναν φερέφωνα ενός τέλειου παραλογισμού, ο οποίος είχε ένα σημαντικό στόχο. Την τέλεια νέκρωση του εγκεφάλου.

    Έπειτα επήλθαν οι οικονομικές επιπτώσεις. αφού χιλιάδες έμειναν άνεργοι, χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις έκλεισαν. Και ήταν αναμενόμενο. Η επιβολή του φόβου και της τρομοκρατίας ήταν δύο σπουδαία μέσα για τον πλήρη έλεγχο πια της κοινωνίας. Μήπως όλα αυτά θυμίζουν ταινία του Χόλυγουντ; Δεν θυμίζουν, είναι η πραγματικότητα με την μοναδική διαφορά ότι ακόμα δεν φτιάξαμε καταφύγια και δεν εγκαταλείψαμε μαζικά τις πόλεις! Ωσπου φτάσαμε αισίως να μιλούμε για έμμεση καταστρατήγηση των ατομικών ελευθεριών με την υποψία της επιβολής της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών. Ναι συμφωνώ, το εμβόλιο σώζει ζωές! Αλλά για ποιο εμβόλιο μιλούμε, όταν η ίδια η ιατρική κοινότητα έχει αμφιβολίες; Μήπως και οι γιατροί ανήκουν σε συνωμοσιολόγους, γιατί πλέον αυτή είναι η μόδα της ταμπέλας; Και γιατί ξαφνικά όλοι έγιναν γιατροί και παίρνουν  θέση; Δώσε βήμα στον ηλίθιο, όπως έλεγε και ο Ουμπέρτο Εκο!

    Και πάμε παρακάτω, γιατί η ιστορία της παράνοιας δεν σταματά εδώ. Ξαφνικά ξεπήδησε μέσα από τις "φλόγες"  εντελώς ξαφνικά το οργανωμένο έγκλημα λες και ουδέποτε υπήρξε τέτοιο στο παρελθόν! Με μανία οι περιγραφές τω φρικαλέων πράξεων  στα ΜΜΕ ως κάτι τελείως φυσιολογικό, αφού ποτέ δεν ρώτησαν κανέναν εάν θέλει να μάθει! Και να σωρηδόν οι επιστήμονες για να δώσουν απάντηση σε τί; Σε ένα ζωώδες ένστικτο, που από την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου είχε εκδηλωθεί άνευ αναστολής; Γνωστό τοις πάσι! Μετά τέθηκε το ερώτημα εάν είναι καλοί οι νόμοι ή όχι! Και εκεί αποκτήσαμε πολλούς νομικούς, αφού πλέον ο καθένας είχε άποψη! Θάνατος, θάνατος! 

    Μετά από ένα έτος, υπάρχει μια κοινωνία διχασμένη, που με το παραμικρό αρπάζεται και βγάζει "μαχαίρια"! Μια κοινωνία που δεν έχει από πουθενά να κρατηθεί, που βλέπει κάποια χαραμάδα, ανεξάρτητα αυτή αν έχει φως ή αλλοιωμένο σκοτάδι, και τρέχει με ταχύτητα αγνοώντας τις συνέπειες της επιλογής της. 

    Δεν έχω συνηθίσει να γράφω απαισιόδοξα, ούτε μου αρέσει μέσα από τον γραπτό μου λόγο να μηδενίζω τα πάντα. Είναι δυστυχώς η πραγματικότητα, που βγάζει τον χειρότερο εαυτό του καθενός, αλλά και την υποκρισία. Είδαμε και κακοποιητικές συμπεριφορές σε ανθρώπινες σχέσεις και ψέμα και και κυρίως πνευματική αλητεία, με όποια μορφή αυτή κι αν εμφανίζεται!

    Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο καθένας προσωπικά οφείλει στον εαυτό του να σκεφτεί, να μετανοήσει για το άδικο που έχει προκαλέσει, να προβεί σε βαθιά αυτοκριτική και να βρει τα δικά του φωτεινά στηρίγματα, για να πορευτεί υγιής παρακάτω. Δεν γίνονται αυτά με ευχολόγια, με δήθεν καλές πράξεις στα ΜΜΕ, με κηρύγματα αγάπης, με κορώνες περί ανθρωπισμού και με άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε! Θέλει θυσίες, πραγματική αθόρυβη βοήθεια στον συνάνθρωπο και όχι άκριτη σκέψη!

    Γιατί η λογική και η ενσυναίσθηση έχουν πάει περίπατο στα χρόνια της "χολέρας" και το "σώσον εαυτώ σωθήτω" εφαρμόζεται στη χειρότερη μορφή του! 

    Θα κλείσω αισιόδοξα με το " έχε πίστη και μην φοβάσαι", όπως ομολόγησαν οι Αγιοι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας! Κάτι ήξεραν και ας τους "κοροϊδεύει" -ενίοτε με άσχημο τρόπο- το πλήθος! Το κλειδί της ελευθερίας μας, των επιλογών μας, το κρατούμε οι ίδιοι στον δρόμο που θα επιλέξουμε εμείς οι ίδιοι! 

    Ας ξεφύγουμε, λοιπόν, ουσιαστικά από την παράνοια στα χρόνια της "χολέρας"!

    

Άγγελος

Πάντα ξεχώριζες, αφού μες στο πλήθος φάνηκε ότι το άστρο σου θα κάποια στιγμή θα έλαμπε...

Ήσουν μορφή γαλήνια με λόγο μεστό γεμάτο αγάπη...

Ήσουν μορφή γεμάτη πάθος, που τον έρωτα εξυμνούσες με εικόνες...

Έκανες εικόνες τα δάκρυα, το σώμα, την ένωση,
την τέλεια αγάπη...

Έδινες νότες δροσιάς σε διψασμένο...

Έτρεφες ψυχές με ασβέστη πείνα για νέες εμπειρίες...

Ήθελες να δείξεις το δάσος μα κάπου εκεί μπερδεύτηκες...

Δεν μπόρεσες να το δείξεις,  γιατί δεν το ήξερες ούτε εσύ...

Ήταν ένα χάος, ένα θηριώδες χάος που φοβήθηκες ότι θα σε μαγέψει...

Δεν ήξερες.....

Ούτε και ξέρεις...

Περιπλανιέσαι ανάμεσα στο πάθος και την αλήθεια, ανάμεσα στον κόσμο των αγγέλων, στον κόσμο των δαιμόνων, ανάμεσα στο εγώ και στο Εσύ....

Ψάχνεις απελπισμένα το Εσύ με τόσα χαρίσματα που έχεις,  αλλά στέκεσαι στο εσύ....

Σ αγαπώ γιατί 'σαι ωραία, είπες για μια -ίσως μοναδική στιγμή ειλικρίνειας- σε μια ψυχή που βρέθηκε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή  για να σε ξεκλειδώσει...

Και εκεί την φοβηθηκες, την διέγραψες από τον δρόμο, γιατί φοβήθηκες να δεις την αλήθεια....

Ήξερες ότι η περιπλάνηση θα είχε τελειώσει,  ότι η αλήθεια έφτανε σιγά σιγά...

Ήσουν έτοιμος να την δεις ?

Την ήθελες? 

Φοβήθηκες?

Γιατί έφυγες?

Η αλήθεια ήταν ότι μια ψυχή είδε την αληθινή μορφή σου, την περιπλάνησή σου, τον στρόβιλο, που σε έκανε να θες να δεις και να μην δεις... το δικό σου εσύ και το Εσύ! 

Ήσουν μέσα σου ένα παιδί, που διαρκώς έψαχνε...

Ακροβατούσες ανάμεσα στα τάλαντα του κόσμου και στην θεία αύρα που σαν σκιά σε ακολουθούσε, αλλά σε οδήγησε να μπεις στην πόρτα μιας μοναδικής αλήθειας....

Την βρήκες, όμως? 

Δεν την βρήκες, αλλιώς δεν θα φοβόσουν!

Δεν άνοιξες την καρδιά σου ούτε περνώντας απ' την πόρτα, γιατί πάντα ήξερες ότι θα έρθει μια ψυχή, για να σε δει όπως είσαι!

Ένας άγγελος πανέμορφος, μια χαρισματική ύπαρξη που φοβάται ν' αγαπήσει... 

Μια υπέρλαμπρη προσωπικότητα, που ο ήλιος της χάνεται όταν πέφτει το σκοτάδι...

Μια νότα πραγματικής χαράς, που πέφτει στην παγίδα των ίδιων των εικόνων της...

Μια πανδαισία χρωμάτων που κρύβεται στα χρώματα των κενών υπάρξεων που την περιτριγυρίζουν...

Ένας άγγελος πανέμορφος, ένα αερικό ουράνιο που έχει ψυχή, δάσος, άνθη, οσμές...

Ένα αερικό ουράνιο που δεν θέλει να διώχνει την ψυχή, αυτή  που θα το δει, θα το ηρεμήσει, που τελικά θα το λυτρώσει...

Ένα αερικό ουράνιο που μέσα στην χάρη τ' ουρανού, στην χάρη της ψυχής θα μείνει...

Ένας άγγελος αγάπης, αλλά και πόνου και κόπου και θυσίας, που μόνο η ψυχή θα τον κοπάσει, θα τον καταλάβει...

Ένας άγγελος που θέλει τον δικό του άγγελο για να του δείξει την αλήθεια, την ανιδιοτέλεια, την πραγματική θυσία, το χρώμα, την χαρά...

Αφιερωμένο σε έναν επίγειο άγγελο, σ' έναν πραγματικό άγγελο, που δεν μπόρεσα να δω το χρώμα του, αλλά είδα μέσα από μια χαραμάδα του λύπη, χάος, αναζήτηση και τελικά ένα μικρό ουράνιο τόξο, που θέλει να ξεπηδήσει και να φανεί σε όλες τις αποχρώσεις του. Μικρή περιγραφή, έντονη σε συναισθήματα, που στηρίχτηκαν σε πηγαίο ένστικτο, σε καθαρή άδολη σκέψη και εκφράστηκαν αυθορμήτως! 

Σ' ευχαριστώ που κατά λάθος άφησες αυτή την χαραμάδα και επανέφερες την χαμένη μου έμπνευση...

Για σένα ψυχή μου, άγγελέ μου...

Ήσουν

Πού ήσουν, αλλά μάλλον δεν ήσουν!!! Κι όμως, ήσουν…?

Ήσουν η σκιά της δυνατής φωνής του εαυτού μου, που με ξύπνησε, ενώ ήθελα να κοιμάμαι για ώρες, γιατί  κάποιοι με είχαν νεκρώσει για καιρό ρίχνοντάς μου στον ορό αναισθησία…. Ήμουν αναίσθητη για χρόνια ρίχνοντας μου το χάπι για τα περαιτέρω! Για να υπάρχει μία δικαιολογία, να μην μπορώ να νιώθω, να μην μπορώ να κρίνω, το τέλειο υποχείριο!!!

Πού ήσουν τόσο καιρό? Τι περίμενες?  Να πυροδοτήσεις την αλυσιδωτή αντίδραση? Γιατί περίμενες? Τι ήταν αυτό που ήθελες? Να νιώσεις το ωστικό κύμα της ανεξέλεγκτης έκρηξης? Ήξερες τι ήθελες? Ένα κουμπί ήταν μόνο! Και δεν άργησες να το πατήσεις, γιατί ήθελες, γιατί ήταν το σωστό!

Πυροδότησες έναν αντιδραστήρα στα τυφλά, γιατί ήθελες εσύ ο ίδιος ν’ απελευθερώσεις μια δύναμη που έκρυβες, ένα κρυφό κομμάτι σου, που δεν άντεξε στην ρουτίνα, δεν άντεξε στην ήρεμη παραλία των υπέλαμπρων κοινών επιδιώξεων! Πυροδότησες ένα ηφαίστειο που ήξερες με μαθηματική ακρίβεια ότι ήταν σβησμένο για χρόνια και ότι πλησίαζε η ημέρα της έκρηξης! Και αυτό, γιατί επιζητούσες την ελευθερία! Επιζητούσες να την δώσεις, αλλά και να την πάρεις! Την είχες ανάγκη όσο η φόρα της λάβας να κάψει τα πάντα στο πέρασμά της. Την είχες ανάγκη, γιατί και αυτή σε είχε… Πόση πια αλήθεια και πόσα πια ψέματα σε μια δυνατή φωνή του εαυτού?   

Αυτό ήσουν! Μια δυνατή φωνή ενός παραγκωνισμένου εαυτού μου… Μια δυνατή φωνή ενάντια στην επίπλαστη ευτυχία, σε κάθε καταπιεσμένο εγώ, σε μια ορθή φαινομενικά κοινωνική συμφωνία! Στην τελευταία επιπλεύσαμε, φέραμε επάξια τους ρόλους μας, υπακούσαμε αμέτρητες εντολές, λάβαμε απεριόριστα την υποτιθέμενη καταξίωση, γίναμε τα σύμβολα μας ωραιοποιημένης κοινωνίας, που νοσεί! Εσύ τους ρόλους σου τους βρήκες, τους κατάλαβες? Προφανώς και τους κατάλαβες! Εγώ τους βίωσα, ποτέ δεν τους κατάλαβα στην βάση τους και με τελμάτωσαν! Ένας ρόλος, μια ταμπέλα, ένα τέλμα! Σε όλα αυτά τι έμεινε? Η δυνατή φωνή που σε ταρακουνά, που σε ξυπνά και βλέπεις! Βλέπεις τις προθέσεις κατάματα, την ασχήμια στον καθρέφτη, την ομορφιά στις λεπτομέρειες, την ελευθερία στο νόημα μιας λέξης, που την ξεστομίζεις αυθόρμητα και σε απογειώνει. Η δυνατή φωνή που τροφοδοτεί την σκέψη, το νόημα, την ταύτιση, το κέφι, που γεμίζει το κενό με λάβα, αλλά και γένεση …

Με αυτή την δυνατή φωνή ήρθες, για να εμπνεύσεις! Για να δώσεις ένα ηχηρό τέλος στον φόβο, στην αναισθησία, στην επί χρόνια χούντα της συναισθηματικής νέκρωσης! Ήσουν μια δυνατή φωνή, η δυνατή φωνή, που την αντιλαμβάνονται μόνο οι δυνατοί, μόνο όσοι έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν!  

Πού ήσουν, αλλά μάλλον δεν ήσουν!!! Κι όμως, ήσουν…!

Ήσουν πάντα, το ήξερες, αλλά και εγώ πια το ξέρω!

Πάτησες το κατάλληλο κουμπί και πλέον η δημιουργία είναι διάχυτη, η έκρηξη είναι ανεξέλεγκτη, το έργο φαίνεται και ήδη σαρώνει…

Που ήσουν? Πάντα ήσουν! Το μάλλον δεν χωρά!

(...ευχαριστώ την πηγή της έμπνευσης.... είναι πολύ λίγο ένα  ευχαριστώ...χάρη στην έμπνευση αυτή βγήκε στην επιφάνεια το "ήσουν" ενός αληθινού εαυτού που κάπου εκεί μέσα κρύβουμε, αλλά δεν τον αφήνουμε ποτέ να αναπνέει με όσο οξυγόνο υπάρχει γύρω του....μήπως είναι καιρός να τον αφήσουμε;)

Σε μισώ

Μισώ τον έρωτα…

Μισώ τον έρωτα, τ΄ανθισμένα λουλουδάκια, τα ολόλαμπρα φεγγάρια, του άθλιους στοίχους, τις κακογραμμένες σειρές ενός παλιομοδίτικου ρομάντζου, τις μικρές χαρές, τα μεγάλα λόγια. Μισώ ο,τιδήποτε χαρακτηρίζει αυτή την λέξη, τα άδηλα συναισθήματα, τα συνεχή καρδοχτύπια, τις αέναες άυπνες νύχτες, την ανυπόμονη προσμονή.

        Ποτέ δεν ήθελα τον έρωτα στην ζωή μου…

 Ήταν τροχοπέδη στην ουσία μου, βάλτωσε το μυαλό μου, αγκύλωσε τις πράξεις μου, ρήμαξε τις επιλογές μου. Δεν ήταν ποτέ ο έρωτας ο άντρας της ζωής μου, αλλά τον άφησα ν’ αλωνίζει ανελέητα κλειδώνοντάς με σ’ έναν λαβύρινθο χωρίς καμία έξοδο…

        Ποτέ δεν ήθελα τον έρωτα…

Ήταν μια ανόητη ρομαντική μπούρδα για αθώες κοπελίτσες με λευκώματα, για καρδιές με φτερά που πέταγαν δίχως πορεία στην άβυσσο, για σπατάλη αμέτρητων ωρών αποχαύνωσης και τρέλας. Ήταν η αιτία για το άνω κάτω, για μια ατελείωτη παραζάλη, που ποτέ μου δεν κατάλαβα αν άξιζε τον κόπο!

        Ποτέ δεν ήθελα…

Δεν ήθελα να ζω με ταραχή, ακροβατώντας σ’ ένα επικίνδυνα τεντωμένο σκοινί, που θα καθόριζε την μοίρα μου, που με μετέτρεπε σε νάνο μπρος στην πρόκληση του αύριο. Δεν ήταν δύναμη ψυχής. Ήταν μια φαντασίωση  που με στοιχείωσε χωρίς κανένα όραμα, που με προσγείωσε απότομα όσο κι αν με ύψωνε στα ουράνια!

        Ποτέ δεν…

Ναι υπάρχει το «ποτέ δεν». Δεν είδα καθαρά για να καταλάβω αν όλ΄ αυτά μαζί ήταν έρωτας ή απλά μια φαντασμαγορική σκιά του, που άλλα υποσχόταν και άλλα ξέρναγε στον διάβα του. Ένα κακέκτυπο της λέξης, μια θολή σκιά, ένα απολειφάδι μιας σκοτεινής οντότητας!

        Ποτέ…

Ποτέ ξανά παρτίδες με τον έρωτα. Σιχάθηκα τις ψεύτικες ηδονές του, την μάσκα του παραλογισμού του. Γιατί αυτός δεν ήταν έρωτας, αλλά ο δαίμονας με την παλικαρίσια όψη, με τα μαύρα μάτια να σε στοχεύει, με τα καλά κρυμμένα κέρατα έτοιμα να σε τρυπήσουν όσο πιο βαθειά! Δεν ήταν ο πλάστης άγγελος που με την πινελιά του θα ζωγράφιζε την φύση!

        Αποδεδειγμένα τον μισώ! Τον μισώ που σε τρέχει, που τον τρέμεις και ταυτόχρονα πελεκάει την καρδιά σου. Που πληγώνει σαν αδηφάγο τέρας, που σκοτώνει τελικά αργά μα βασανιστικά.

        Ναι! Αποδεδειγμένα μισώ αυτόν τον έρωτα, αλλά εσένα κι εσένα που με αφήσατε να χαθώ σε μια παραπλανητική δίνη. Δεν πιστεύω πια σε σένα, φίλε μου, αν και δεν έγινες ποτέ μου! Δεν θέλω να ξαναπιστέψω, γιατί τελικά δεν ήσουν εσύ. Ίσως δεν υπάρχεις! Ναι δεν υπάρχεις! Είσαι μια αυταπάτη, μια παραφωνία οργισμένων  ορμονών, που παίζουν μουσική κρατώντας σκόρπιες παρτιτούρες. Είσαι ο ίδιος ένα λάθος, ένα τυφλό σημείο, που θες να διεισδύεις στα άδυτα χρησιμοποιώντας δόλιες τέχνες.  

        Δεν σε θέλω πια, δεν σε βλέπω πια! Και αν προσπαθήσεις να με πείσεις, μην το αρχίσεις καν! Γιατί, πλέον, είμαι εδώ να σε αναγνωρίζω και να σε πολεμώ με όλο μου το είναι! Σε ξέρω πια καλά δαίμονα! Κι αν αυτή είναι η μορφή σου, εγώ δεν σε θέλω  έτσι έρωτα! Δεν θέλω να σε ξέρω…. Εκτός κι αν δεν ήσουν εσύ, αλλά η βλακεία της παιδικής μου φαντασίας, που με τον καιρό πήρες την χαζή μορφή σου, τροφοδοτήθηκες από την ανόητη ατολμία μου, γιγαντώθηκες και έγινες το φίδι που πάντοτε φοβόμουν….

        Εσένα, έρωτα, όπως ήρθες, κι αν ήσουν τελικά εσύ, δεν θέλω να σε ξέρω!

Σε μισώ!

Παγίδα ή ...ποντικοπαγίδα;

    Μαρία. 35 ετών, ελεύθερη και εργαζόμενη. Δύο στήθη φουσκωμένα από σιλικόνη, ένα μουτράκι baby look, ένα όμορφο οπίσθιο και χαρισματικά βαμμένα χείλη στο στυλ της πάπιας με όλα τα λαμπρυντικά της Cristian Dior. Ηταν αρκετά για να δημιουργήσουν ένα αλανιάρικο θηλυκό, μια παθιάρα γυναίκα, που αναζητά νέες εμπειρίες, καυτές συντροφιές, περιστασιακό σεξ. Δεν δίστασε να βγει στο νέο τρόπο προβολής της τεράστιας προσωπικότητάς της, της αστείρευτης δίψας της για επιβεβαίωση από το άλλο -και γιατί όχι από το ίδιο- φύλο, στο γνωστό αγαπημένο και διαδεδομένο πια φατσοβιβλίο. Η Μαρία έκανε το μεγάλο βήμα. Βγήκε στην αγορά "εργασίας" με όλα της τα προσόντα. Δεν είναι τυχαίο να βγαίνεις με φωτογραφία σου φορώντας εσώρουχα. Ξέρεις πόσα  like θα έχεις; Και εκεί έγινε το θαύμα. Ως δια μαγείας και εξαιρετικής ταχύτητας μέσα σε διάστημα δύο ακριβώς εικοσιτετραώρων απέκτησε 1000 αρσενικούς και θηλυκούς φίλους! Μα πόσο τους θάμπωσε η Μαρία! Μεταξύ των 1000 ήταν κυρίως παντρεμένοι με παιδιά, που τύχαινε η Μαρία να τους γνώριζε στην πραγματική τους ζωή χωρίς, όμως, αυτοί να έχουν υποψιαστεί ότι είναι η Δήμητρα. Την είχαν, όμως, βρει! Την τράβηξαν από την κλειδαρότρυπα, γιατί ξέρεις τί ελκυστικό είναι να βγάζεις άνθρωπο ατσαλάκωτο μέσα από μία μικρή τρύπα; Θυμίζει τα Cartoons της Warner Bros που με ζηλευτή ευκολία  ζουλιούνταν σαν τις ντομάτες στην λαϊκή και τελικά έβγαιναν ολόκληροι και παραμυθένιοι.

   Πέρασε το πρώτο εικοσιτετράωρο. Η Μαρία πια από υπάλληλος εξελίχθηκε σε ουρολόγο. Είχε πια δεχτεί παραπάνω από πενήντα φωτογραφίες ανδρικών μορίων. Ούτε συλλογή να έκανε, αλλά από ιατρικής άποψης ίσως να είχαν ενδιαφέρον! Τα μόρια την καλούσαν σε λάγνες πράξεις, της έταζαν την απόλυτη απόλαυση του ....ενός δευτερολέπτου! Γιατί δεν μπορείς να υποστηρίξεις με ακρίβεια, όταν έχεις φωτογραφική αποτύπωση, ότι οι επιδόσεις φτάνουν στο παγκόσμιο ρεκόρ. Επιδόσεις της ξεπέτας, ενός παράλογου κυνηγητού με στόχο ποιον; Εσείς θα μου πείτε! Η Μαρία, όμως, έγινε και συλλέκτης ποιημάτων. "Κλείσε τα μάτια, ονειρέψου, το χάδι του αέρα"! "Κλείσε τα μάτια άνοιξε τα πόδια", θα έλεγα εγώ, μιας και η ποίηση εκ του προχείρου, έχει την μορφή του χοίρου. Αχ βρε Θανασάκη, αγαπημένε αθάνατε με το διαχρονικό "ήσυχο ήσυχο το ποταμάκι αργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι", πόσα ήξερες, όταν σε κυνηγούσε η τρελή με τα κοτσίδια, και ας μην είχες Facebook! 

   Πέρασε και το δεύτερο εικοσιτετράωρο. Η λίμνη γέμισε πιράνχας. Πόσα ψέματα, πόσα γυμνά...μα πόση τσόντα πια; Ξαφνικά άρχισε να εκδηλώνεται και το ίδιο φύλο. Γυναίκες να σε καλούν σε νύχτες μαγικές, ονειρεμένες με όλες τις διαβεβαιώσεις ότι θα σου έμεναν αξέχαστες. Βρε κορίτσια, δεν το έχω γυρίσει ακόμα, αλλά μια δοκιμή δεν βλάπτει! Το περί ορέξεως κολοκυθόπιτα ταίριαζε γάντι σε αυτό το απίστευτο πάρτυ σεξουαλικής παράνοιας και μάχης με τον χρόνο να προλάβεις! Να προλάβεις τί; Να είσαι ο καλύτερος και ο πρώτος επιβήτορας; Θυμίζει ζούγκλα που μόνο τα ένστικτα της επιβίωσης και της αναπαραγωγής ισχύουν. Βέβαια στην ζούγκλα δεν έχουν κάμερες με πολλά pixel για ν' απαθανατίσουν τις στιγμές του πάθους, μιας και τα ζώα δεν μπορούν παρά να κάνουν ό,τι τους πρόσταξε η φύση και ορθώς λειτουργούν. 

   Πόσο έξυπνος απεδείχθη  ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ. Ξεκίνησε από μία πλατφόρμα επικοινωνίας στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και διαπίστωσε ότι αυτό είχε μεγαλύτερη επίδραση στον ανθρώπινο ψυχισμό, είχε ευκαιρία για αυξηση των εσόδων μέσα από την προώθηση διαφημίσεων επί πληρωμή, ώστε να το επεκτείνει. Εστησε μία τέλεια παγίδα κέρδους, αλλά ταυτόχρονα αφαίρεσε από την πλειοψηφία των χρηστών το δικαίωμα της ανωνυμίας και της επιλογής. Το χειρότερο όλων δε ήταν η σταδιακή απώλεια των έως τότε  αγνών συναισθημάτων, της αληθινής γνωριμίας face to face, της ύπαρξης του μοναδικού τρόπου δημιουργίας σχέσεων, του φλερτ. Γι αυτό το φλέρτ, πόσοι καλλιτέχνες έχουν γράψει μουσική, πόσοι αληθινοί ποιητές ζωγράφισαν εικόνες με τους στίχους τους! Δημιούργησε τον τέλειο οίκο της απάτης, της προβολής μιας ανύπαρκτης προσωπικότητας. Καθιέρωσε την τέλεια ποντικοπαγίδα, που θα ζήλευαν πολλοί επιστήμονες στις φαρμακευτικές εταιρίες. Μια ουσιαστική ποντικοπαγίδα με ισχυρό δηλητήριο, αυτό της εξόντωσης κάθε ανθρώπινης ευαισθησίας, της διαγραφής της ιδιωτικότητας, της δίψας για επιβεβαίωση, του ανίκητου πειρασμού, του πλήρους εθισμού. Και θα μου πείτε, γιατί δαιμονοποιείς κάτι που έχουμε αποδεχτεί και πλέον αποτελεί μέρος της ζωής μας; Μα γιατί είναι η γυμνή αλήθεια και σας προκαλώ ευθέως να κάνετε το πείραμα! Και πολύ απαλά αγγίζω το θέμα, διότι η αλήθεια είναι ακόμα χειρότερη! Και εκεί ήταν που κατάλαβα, γιατί τελικά τα ζευγάρια χώριζαν! Γέμισαν δηλητήριο και αλλοιώθηκε πλήρως η προσωπικότητά τους. Ξέχασαν γιατί ήταν μαζί και κυνήγησαν την εύκολη λύση μιας οθόνης, που δεν σε προδίδει ποτέ. Ουτοπία, αν αναλογιστεί κανείς την πραγματική ζημιά που έχει γίνει. Να επικοινωνούν πια για τα παιδιά τους μέσω του Μessenger; Να χωρίζουν από εκεί; Τραγικό και μόνο ως ιδέα!

 Δεν θέλω στην έρευνά μου αυτή να τοποθετήσω μία σοβαρή μερίδα ανθρώπων, που σαφώς χρησιμοποιεί το Facebook για να επανσυνδεθεί με παλιούς συμμαθητές, συμφοιτητές και φίλους, μια μερίδα ανθρώπων που διαφημίζουν την εργασία τους και την τελευταία μερίδα ανθρώπων που απλά μοιραζονται τις σκέψεις τους. Ναι υπάρχουν και αυτοί οι σωστοί, μέσα στα άπειρα βρωμερά ποντίκια, που αλωνίζουν χωρίς έλεγχο ψάχνοντας μέσα στα σκατά τροφή για επιβίωση. Και είναι και ο βασικός λόγος που προσωπικά εγώ η γράφουσα επέλεξα να κρατήσω ανοιχτό τον λογαριασμό μου. Γι' αυτούς τους σωστούς που δεν ενοχλούν, δεν εξευτελίζονται και δεν εξευτελίζουν. Για την ευκαιρία που έχεις να γνωρίσεις κάποιους αξιόλογους ανθρώπους, για την ευκαιρία που έχεις να μεταδόσεις και να λάβεις γνώση. Μην ξεχνούμε, όμως ότι αυτή η μερίδα είναι μετρημένη, όπως είναι μετρημένες και οι ειλικρινές συμπεριφορές στην εποχή της χαβούζας που βιώνουμε.

  Γιατί αποφάσισα να τα γράψω όλα αυτά; Μα σαφώς για να δείξω πρωτίστως την άσχημη κυριαρχούσα πλευρά και να συστήσω απόλυτη προσοχή. Η οθόνη δεν προστατεύει, αλλοιώνει! Οι αληθινές φιλίες, τα ανίκητα πάθη και οι μεγάλοι έρωτες δεν στήνονται μέσα στις παγίδες. Στήνονται στην φύση, στην δυνατότητα της απευθείας έκφρασης, της απλής συνάντησης, της συζήτησης. Δεν έχουμε ανάγκη την ποντικοπαγίδα, για επιβεβαίωση της ύπαρξής μας. Τα ενδιαφέροντα, το θάρρος και η πραγματική αλληλεπίδραση είναι οι λύσεις σε όλο αυτό το πανηγύρι της απατηλής λάμψης, της δυαδικής γλώσσας που δημιουργεί ανύπαρκτες εικόνες.

   Θα ήθελα να γράψω άλλα τόσα, αλλά, οπως εγώ δεν επιθυμώ να βαριέμαι διαβάζοντας σεντόνια ολόκληρα, έτσι δεν θέλω να κουράσω άλλο! Σας προκαλώ, όμως, να κάνετε το πείραμα! Μην το ξεχνάτε! Αλλά, ... δεν σας προκαλώ! Το μετάνιωσα, γιατί θα δηλητηριαστείτε και ποιος σας πάει μετά για ....ορούς; Θα με βρίζετε για μέρες!!!

 

Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Ελλάδα! Εδώ Ελλάδα!

   «Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία»

     Η Ελλάδα βρισκόταν από τις 21 Απριλίου 1967 υπό τη δικτατορική διακυβέρνηση του στρατού, καθεστώς που είχε καταργήσει τις ατομικές ελευθερίες, είχε διαλύσει τα πολιτικά κόμματα και είχε εξορίσει, φυλακίσει και βασανίσει πολιτικούς και πολίτες με κριτήριο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

     Οι αναταραχές ξεκίνησαν λίγο νωρίτερα, στις 5 Φεβρουαρίου, όταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματά τους. Στις 13 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε διαδήλωση μέσα στο Πολυτεχνείο και η χούντα παραβίασε το πανεπιστημιακό άσυλο, δίνοντας εντολή στην αστυνομία να επέμβει. Έντεκα φοιτητές συλλήφθηκαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, στις 21 Φεβρουαρίου, περίπου τρεις με τέσσερις χιλιάδες φοιτητές της Νομικής Σχολής κατέλαβαν το κτίριο της σχολής στο κέντρο της Αθήνας επί της οδού Σόλωνος, ζητώντας ανάκληση του νόμου 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων», καθώς 88 συμφοιτητές τους είχαν ήδη στρατολογηθεί με τη βία. Από την ταράτσα του κτιρίου απαγγέλλουν τον ακόλουθο όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στο όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β)του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων». Η αστυνομία έλαβε εντολή να επέμβει και πολλοί φοιτητές σε γύρω δρόμους υπέστησαν αστυνομική βία, χωρίς όμως τελικά να παραβιαστεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Τα γεγονότα στη Νομική αναφέρονται συχνά ως προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. 

    Στις 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα και ξεκίνησαν διαδηλώσεις εναντίον του βάναυσου στρατιωτικού καθεστώτος. Οι φοιτητές που αυτοαποκαλούνταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Σύνθημα το "ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ". Τα γεγονότα που ακολούθησαν, οι συγκρούσεις και η είσοδος των τακνς αποτέλεσαν την αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της Χούντας και την επάνοδο του δημοκρατικού πολιτεύματος στην πολύπαθη Ελλάδα δίδοντας τα εύσημα στην γενιά του Πολυτεχνείου που αγωνίστηκε με θάρρος.  

    44 χρόνια μετά και αφού η Ελλάδα σταθεροποιήθηκε ως προς το πολίτευμα, ποιος ο απόηχος των γεγονότων αυτών και τί συμβαίνει σήμερα; Αδιαμφισβήτητα η ελληνική κοινωνία πέρασε από τη δικτατορία στην Δημοκρατία λαβωμένη, έχοντας ήδη αντιμετωπίσει δύο Παγκόσμιους πολέμους και έναν σπαρακτικό εμφύλιο. Ολα αυτά τα ιστορικά γεγονότα, κατά την δική μου άποψη, δεν αποτέλεσαν παραδείγματα για ουσιαστική εξέλιξη της κοινωνίας και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Χώρα μας. Οι περισσότεροι εκ των αγωνιστών κατά της Χούντας ασχολήθηκαν με την πολιτική σκηνή και εφησύχασαν με την φαινομενική ηρεμία στην Ελλάδα. Σταδιακά εμφανίστηκαν άλλα φαινόμενα, όπως τα χατήρια, τα ρουσφέτια, η αγάπη για εξουσία, η καρέκλα. Δόθηκαν στον λαό χρήματα προερχόμενα από δανεισμό και γίνονταν κάθε απαραίτητη πια πράξη για διατήρηση με μεγάλη διάρκιεα συγκεκριμένων προσώπων και κομμάτων στην εξουσία. `Ολα πια είχαν πάρει τον δρόμο τους. Πολιτικές πλάνης της μάζας, κατασπατάληση του Δημοσίου χρήματος και έλλειψη διαφάνειας ήταν οι σταθερές τακτικές πολτικής επιβίωσης. Πόσα σκάνδαλα και πόσες μίζες! Διαρκείς αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς σταθερότητα και κάποιον στόχο. Ενα μεγάλο μπάχαλο στην Υγεία, που πυροδότησε τα φακελλάκια. Ενα ξερό ψωμί στον λαό, που ζητοκραύγαζε για τους πολιτκούς και τελικά έμεινε η Ελευθερία;

  Και ερχόμαστε στο έτος 2017 που ούτε Παιδεία υπάρχει, ούτε Ψωμί, ούτε Ελευθερία! 

    Η Παιδεία κατέστη πειραματόζωο κάθε Κυβέρνησης με τραγικό αποτέλεσμα μέσω της ξεπερασμένης δήθεν ιδεολογίας να πριονίζονται καθημερινά οι δομές της Ελληνικής Κοινωνίας, που την κράτησαν ζωντανή τόσα χρόνια.  Ταυτόχρονα, η Παιδεία σήμερα δημιουργεί τους τέλειους μη σκεπτόμενους παπαγάλους, προκειμένου το πλήθος να μην σκέφτεται, να μην αντιδρά. Και όσοι δε αντιδρούν έχουν αναζητήσει εργασία και συνθήκες εξέλειξης σε άλλες Χώρες.

   Το Ψωμί πια κατέστη είδος πολυτελείας, αφού με τους εξοντωτικούς φόρους και τις άδικες "τιμωρίες" εξαλέιφθηκε η μεσαία τάξη με γρήγορα βήματα της πλειοψηφίας προς τη μόνμη φτωχοποίηση. 

   Και η Ελευθερία; Αυτή μας χαιρέτησε προ πολλού, όταν το Ελληνικό Κράτος δανειζόταν επί χρόνια και σήμερα ζει μόνο από τον δανεισμό. Ναι πολύ καλά διαβάσατε. Ο νέος τρόπος υποδούλωσης των σύγχρονων Κρατών έρχεται μέσω του δανεισμού και οι δανείστριες Χώρες αποκτούν πια πλήρη έλεγχο των Κυβερνήσεων υποδεικνύοντάς τους κάθε λεπτό τί θα εφαρμόσουν και πώς.

     Τελικά μετά από όλα αυτά τί μένει; Πρέπει να επικρατήσει η απογοήτευση;

    Η κατάσταση δεν σώζεται ούτε με συνθήματα ούτε με πολέμους ούτε με αιματοχυσίες ούτε με Ρουβίκωνες ούτε με φανφάρες! Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία, αλλά με διαρκή αυτοκριτική, στροφή προς την πραγματική παιδεία, άνοδο του πνευματικού επιπέδου της κοινωνίας. 

    Χρειάζεται γνώση, γιατί η γνώση είναι όπλο. `Οπλο ισχυρό, που μας αφυπνίζει, που μας κάνει να σκεφτόμαστε και να μην δεχόμαστε παθητικά κάθε μορφής γελοιότητα που έρχεται το κάθε δημόσιο πρόσωπο να λανσάρει, για να χειραγωγήσει. Στροφή στην ποιότητα και αλλαγή νοοτροπίας. Διαφάνεια και εργασία. Σεβασμός στα δικαιώματα όλων των πολιτών και αυστηρή τήρηση των Συνταγματικών διατάξεων.

   Είναι στο χέρι μας πια το  "ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" να το εμπλουτίσουμε σε "ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΣΕΒΑΣΜΟΣ- ΚΑΘΑΡΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ -ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ" και ν' απαλλαγούμε μία και καλή από μορφώματα και συμπεριφορές που οδήγησαν την Ελλάδα στην βαθιά οικονομική κρίση και την άμεση εξάρτησή της από άλλα Κράτη. 

"Εδώ Ελλάδα! Εδώ Ελλάδα! Σας μιλά η Ελεύθερη Εξελισσόμενη Χώρα!Είμαστε το φωτεινό παράδειγμα για όλους σας!"