Σε μισώ

Μισώ τον έρωτα…

Μισώ τον έρωτα, τ΄ανθισμένα λουλουδάκια, τα ολόλαμπρα φεγγάρια, του άθλιους στοίχους, τις κακογραμμένες σειρές ενός παλιομοδίτικου ρομάντζου, τις μικρές χαρές, τα μεγάλα λόγια. Μισώ ο,τιδήποτε χαρακτηρίζει αυτή την λέξη, τα άδηλα συναισθήματα, τα συνεχή καρδοχτύπια, τις αέναες άυπνες νύχτες, την ανυπόμονη προσμονή.

        Ποτέ δεν ήθελα τον έρωτα στην ζωή μου…

 Ήταν τροχοπέδη στην ουσία μου, βάλτωσε το μυαλό μου, αγκύλωσε τις πράξεις μου, ρήμαξε τις επιλογές μου. Δεν ήταν ποτέ ο έρωτας ο άντρας της ζωής μου, αλλά τον άφησα ν’ αλωνίζει ανελέητα κλειδώνοντάς με σ’ έναν λαβύρινθο χωρίς καμία έξοδο…

        Ποτέ δεν ήθελα τον έρωτα…

Ήταν μια ανόητη ρομαντική μπούρδα για αθώες κοπελίτσες με λευκώματα, για καρδιές με φτερά που πέταγαν δίχως πορεία στην άβυσσο, για σπατάλη αμέτρητων ωρών αποχαύνωσης και τρέλας. Ήταν η αιτία για το άνω κάτω, για μια ατελείωτη παραζάλη, που ποτέ μου δεν κατάλαβα αν άξιζε τον κόπο!

        Ποτέ δεν ήθελα…

Δεν ήθελα να ζω με ταραχή, ακροβατώντας σ’ ένα επικίνδυνα τεντωμένο σκοινί, που θα καθόριζε την μοίρα μου, που με μετέτρεπε σε νάνο μπρος στην πρόκληση του αύριο. Δεν ήταν δύναμη ψυχής. Ήταν μια φαντασίωση  που με στοιχείωσε χωρίς κανένα όραμα, που με προσγείωσε απότομα όσο κι αν με ύψωνε στα ουράνια!

        Ποτέ δεν…

Ναι υπάρχει το «ποτέ δεν». Δεν είδα καθαρά για να καταλάβω αν όλ΄ αυτά μαζί ήταν έρωτας ή απλά μια φαντασμαγορική σκιά του, που άλλα υποσχόταν και άλλα ξέρναγε στον διάβα του. Ένα κακέκτυπο της λέξης, μια θολή σκιά, ένα απολειφάδι μιας σκοτεινής οντότητας!

        Ποτέ…

Ποτέ ξανά παρτίδες με τον έρωτα. Σιχάθηκα τις ψεύτικες ηδονές του, την μάσκα του παραλογισμού του. Γιατί αυτός δεν ήταν έρωτας, αλλά ο δαίμονας με την παλικαρίσια όψη, με τα μαύρα μάτια να σε στοχεύει, με τα καλά κρυμμένα κέρατα έτοιμα να σε τρυπήσουν όσο πιο βαθειά! Δεν ήταν ο πλάστης άγγελος που με την πινελιά του θα ζωγράφιζε την φύση!

        Αποδεδειγμένα τον μισώ! Τον μισώ που σε τρέχει, που τον τρέμεις και ταυτόχρονα πελεκάει την καρδιά σου. Που πληγώνει σαν αδηφάγο τέρας, που σκοτώνει τελικά αργά μα βασανιστικά.

        Ναι! Αποδεδειγμένα μισώ αυτόν τον έρωτα, αλλά εσένα κι εσένα που με αφήσατε να χαθώ σε μια παραπλανητική δίνη. Δεν πιστεύω πια σε σένα, φίλε μου, αν και δεν έγινες ποτέ μου! Δεν θέλω να ξαναπιστέψω, γιατί τελικά δεν ήσουν εσύ. Ίσως δεν υπάρχεις! Ναι δεν υπάρχεις! Είσαι μια αυταπάτη, μια παραφωνία οργισμένων  ορμονών, που παίζουν μουσική κρατώντας σκόρπιες παρτιτούρες. Είσαι ο ίδιος ένα λάθος, ένα τυφλό σημείο, που θες να διεισδύεις στα άδυτα χρησιμοποιώντας δόλιες τέχνες.  

        Δεν σε θέλω πια, δεν σε βλέπω πια! Και αν προσπαθήσεις να με πείσεις, μην το αρχίσεις καν! Γιατί, πλέον, είμαι εδώ να σε αναγνωρίζω και να σε πολεμώ με όλο μου το είναι! Σε ξέρω πια καλά δαίμονα! Κι αν αυτή είναι η μορφή σου, εγώ δεν σε θέλω  έτσι έρωτα! Δεν θέλω να σε ξέρω…. Εκτός κι αν δεν ήσουν εσύ, αλλά η βλακεία της παιδικής μου φαντασίας, που με τον καιρό πήρες την χαζή μορφή σου, τροφοδοτήθηκες από την ανόητη ατολμία μου, γιγαντώθηκες και έγινες το φίδι που πάντοτε φοβόμουν….

        Εσένα, έρωτα, όπως ήρθες, κι αν ήσουν τελικά εσύ, δεν θέλω να σε ξέρω!

Σε μισώ!