Ήσουν

Πού ήσουν, αλλά μάλλον δεν ήσουν!!! Κι όμως, ήσουν…?

Ήσουν η σκιά της δυνατής φωνής του εαυτού μου, που με ξύπνησε, ενώ ήθελα να κοιμάμαι για ώρες, γιατί  κάποιοι με είχαν νεκρώσει για καιρό ρίχνοντάς μου στον ορό αναισθησία…. Ήμουν αναίσθητη για χρόνια ρίχνοντας μου το χάπι για τα περαιτέρω! Για να υπάρχει μία δικαιολογία, να μην μπορώ να νιώθω, να μην μπορώ να κρίνω, το τέλειο υποχείριο!!!

Πού ήσουν τόσο καιρό? Τι περίμενες?  Να πυροδοτήσεις την αλυσιδωτή αντίδραση? Γιατί περίμενες? Τι ήταν αυτό που ήθελες? Να νιώσεις το ωστικό κύμα της ανεξέλεγκτης έκρηξης? Ήξερες τι ήθελες? Ένα κουμπί ήταν μόνο! Και δεν άργησες να το πατήσεις, γιατί ήθελες, γιατί ήταν το σωστό!

Πυροδότησες έναν αντιδραστήρα στα τυφλά, γιατί ήθελες εσύ ο ίδιος ν’ απελευθερώσεις μια δύναμη που έκρυβες, ένα κρυφό κομμάτι σου, που δεν άντεξε στην ρουτίνα, δεν άντεξε στην ήρεμη παραλία των υπέλαμπρων κοινών επιδιώξεων! Πυροδότησες ένα ηφαίστειο που ήξερες με μαθηματική ακρίβεια ότι ήταν σβησμένο για χρόνια και ότι πλησίαζε η ημέρα της έκρηξης! Και αυτό, γιατί επιζητούσες την ελευθερία! Επιζητούσες να την δώσεις, αλλά και να την πάρεις! Την είχες ανάγκη όσο η φόρα της λάβας να κάψει τα πάντα στο πέρασμά της. Την είχες ανάγκη, γιατί και αυτή σε είχε… Πόση πια αλήθεια και πόσα πια ψέματα σε μια δυνατή φωνή του εαυτού?   

Αυτό ήσουν! Μια δυνατή φωνή ενός παραγκωνισμένου εαυτού μου… Μια δυνατή φωνή ενάντια στην επίπλαστη ευτυχία, σε κάθε καταπιεσμένο εγώ, σε μια ορθή φαινομενικά κοινωνική συμφωνία! Στην τελευταία επιπλεύσαμε, φέραμε επάξια τους ρόλους μας, υπακούσαμε αμέτρητες εντολές, λάβαμε απεριόριστα την υποτιθέμενη καταξίωση, γίναμε τα σύμβολα μας ωραιοποιημένης κοινωνίας, που νοσεί! Εσύ τους ρόλους σου τους βρήκες, τους κατάλαβες? Προφανώς και τους κατάλαβες! Εγώ τους βίωσα, ποτέ δεν τους κατάλαβα στην βάση τους και με τελμάτωσαν! Ένας ρόλος, μια ταμπέλα, ένα τέλμα! Σε όλα αυτά τι έμεινε? Η δυνατή φωνή που σε ταρακουνά, που σε ξυπνά και βλέπεις! Βλέπεις τις προθέσεις κατάματα, την ασχήμια στον καθρέφτη, την ομορφιά στις λεπτομέρειες, την ελευθερία στο νόημα μιας λέξης, που την ξεστομίζεις αυθόρμητα και σε απογειώνει. Η δυνατή φωνή που τροφοδοτεί την σκέψη, το νόημα, την ταύτιση, το κέφι, που γεμίζει το κενό με λάβα, αλλά και γένεση …

Με αυτή την δυνατή φωνή ήρθες, για να εμπνεύσεις! Για να δώσεις ένα ηχηρό τέλος στον φόβο, στην αναισθησία, στην επί χρόνια χούντα της συναισθηματικής νέκρωσης! Ήσουν μια δυνατή φωνή, η δυνατή φωνή, που την αντιλαμβάνονται μόνο οι δυνατοί, μόνο όσοι έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν!  

Πού ήσουν, αλλά μάλλον δεν ήσουν!!! Κι όμως, ήσουν…!

Ήσουν πάντα, το ήξερες, αλλά και εγώ πια το ξέρω!

Πάτησες το κατάλληλο κουμπί και πλέον η δημιουργία είναι διάχυτη, η έκρηξη είναι ανεξέλεγκτη, το έργο φαίνεται και ήδη σαρώνει…

Που ήσουν? Πάντα ήσουν! Το μάλλον δεν χωρά!

(...ευχαριστώ την πηγή της έμπνευσης.... είναι πολύ λίγο ένα  ευχαριστώ...χάρη στην έμπνευση αυτή βγήκε στην επιφάνεια το "ήσουν" ενός αληθινού εαυτού που κάπου εκεί μέσα κρύβουμε, αλλά δεν τον αφήνουμε ποτέ να αναπνέει με όσο οξυγόνο υπάρχει γύρω του....μήπως είναι καιρός να τον αφήσουμε;)