Άγγελος

Πάντα ξεχώριζες, αφού μες στο πλήθος φάνηκε ότι το άστρο σου θα κάποια στιγμή θα έλαμπε...

Ήσουν μορφή γαλήνια με λόγο μεστό γεμάτο αγάπη...

Ήσουν μορφή γεμάτη πάθος, που τον έρωτα εξυμνούσες με εικόνες...

Έκανες εικόνες τα δάκρυα, το σώμα, την ένωση,
την τέλεια αγάπη...

Έδινες νότες δροσιάς σε διψασμένο...

Έτρεφες ψυχές με ασβέστη πείνα για νέες εμπειρίες...

Ήθελες να δείξεις το δάσος μα κάπου εκεί μπερδεύτηκες...

Δεν μπόρεσες να το δείξεις,  γιατί δεν το ήξερες ούτε εσύ...

Ήταν ένα χάος, ένα θηριώδες χάος που φοβήθηκες ότι θα σε μαγέψει...

Δεν ήξερες.....

Ούτε και ξέρεις...

Περιπλανιέσαι ανάμεσα στο πάθος και την αλήθεια, ανάμεσα στον κόσμο των αγγέλων, στον κόσμο των δαιμόνων, ανάμεσα στο εγώ και στο Εσύ....

Ψάχνεις απελπισμένα το Εσύ με τόσα χαρίσματα που έχεις,  αλλά στέκεσαι στο εσύ....

Σ αγαπώ γιατί 'σαι ωραία, είπες για μια -ίσως μοναδική στιγμή ειλικρίνειας- σε μια ψυχή που βρέθηκε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή  για να σε ξεκλειδώσει...

Και εκεί την φοβηθηκες, την διέγραψες από τον δρόμο, γιατί φοβήθηκες να δεις την αλήθεια....

Ήξερες ότι η περιπλάνηση θα είχε τελειώσει,  ότι η αλήθεια έφτανε σιγά σιγά...

Ήσουν έτοιμος να την δεις ?

Την ήθελες? 

Φοβήθηκες?

Γιατί έφυγες?

Η αλήθεια ήταν ότι μια ψυχή είδε την αληθινή μορφή σου, την περιπλάνησή σου, τον στρόβιλο, που σε έκανε να θες να δεις και να μην δεις... το δικό σου εσύ και το Εσύ! 

Ήσουν μέσα σου ένα παιδί, που διαρκώς έψαχνε...

Ακροβατούσες ανάμεσα στα τάλαντα του κόσμου και στην θεία αύρα που σαν σκιά σε ακολουθούσε, αλλά σε οδήγησε να μπεις στην πόρτα μιας μοναδικής αλήθειας....

Την βρήκες, όμως? 

Δεν την βρήκες, αλλιώς δεν θα φοβόσουν!

Δεν άνοιξες την καρδιά σου ούτε περνώντας απ' την πόρτα, γιατί πάντα ήξερες ότι θα έρθει μια ψυχή, για να σε δει όπως είσαι!

Ένας άγγελος πανέμορφος, μια χαρισματική ύπαρξη που φοβάται ν' αγαπήσει... 

Μια υπέρλαμπρη προσωπικότητα, που ο ήλιος της χάνεται όταν πέφτει το σκοτάδι...

Μια νότα πραγματικής χαράς, που πέφτει στην παγίδα των ίδιων των εικόνων της...

Μια πανδαισία χρωμάτων που κρύβεται στα χρώματα των κενών υπάρξεων που την περιτριγυρίζουν...

Ένας άγγελος πανέμορφος, ένα αερικό ουράνιο που έχει ψυχή, δάσος, άνθη, οσμές...

Ένα αερικό ουράνιο που δεν θέλει να διώχνει την ψυχή, αυτή  που θα το δει, θα το ηρεμήσει, που τελικά θα το λυτρώσει...

Ένα αερικό ουράνιο που μέσα στην χάρη τ' ουρανού, στην χάρη της ψυχής θα μείνει...

Ένας άγγελος αγάπης, αλλά και πόνου και κόπου και θυσίας, που μόνο η ψυχή θα τον κοπάσει, θα τον καταλάβει...

Ένας άγγελος που θέλει τον δικό του άγγελο για να του δείξει την αλήθεια, την ανιδιοτέλεια, την πραγματική θυσία, το χρώμα, την χαρά...

Αφιερωμένο σε έναν επίγειο άγγελο, σ' έναν πραγματικό άγγελο, που δεν μπόρεσα να δω το χρώμα του, αλλά είδα μέσα από μια χαραμάδα του λύπη, χάος, αναζήτηση και τελικά ένα μικρό ουράνιο τόξο, που θέλει να ξεπηδήσει και να φανεί σε όλες τις αποχρώσεις του. Μικρή περιγραφή, έντονη σε συναισθήματα, που στηρίχτηκαν σε πηγαίο ένστικτο, σε καθαρή άδολη σκέψη και εκφράστηκαν αυθορμήτως! 

Σ' ευχαριστώ που κατά λάθος άφησες αυτή την χαραμάδα και επανέφερες την χαμένη μου έμπνευση...

Για σένα ψυχή μου, άγγελέ μου...