Ξέρεις γιατί μία ζωή θα δακρύζω? Γιατί με σημάδεψες, ενώ δεν το περίμενα. Με σημάδεψες, όταν μου χάρισες το πιο όμορφο χαμόγελο, τις πιο όμορφες κουβέντες, την πιο μεγάλη έλξη στο ζενίθ της, το πάθος σε όλο του το μεγαλείο, την τροφή για σκέψη απλόχερα, αλλά και την πιο μεγάλη στεναχώρια, όταν σε έδιωξα.
Σε έδιωξα; Ναι με την λογική να έχει τον πρώτο λόγο. Σε μία στιγμή της ζωής μου απολύτως ισορροπημένη... Με όλα τα συνακόλουθα σε μία "τάξη" εικονική, σε μία "τάξη" του καθωσπρεπισμού και της κοινωνικής αποδοχής. Σε μία ζωή που όλοι θα ζήλευαν και θα την απολάμβαναν. Εγώ δεν είμαι "αυτοί οι πολλοί", αλλά εγώ....Δεν την απολάμβανα, γιατί απουσίαζε η φλόγα, το πάθος .......ή ίσως δεν είχα μάθει και ποτέ μου να την απολαμβάνω.... Λάθη άλλων που πληρώνω εγώ, λαβώνοντας τον συναισθηματικό μου κόσμο με την αυτοκαταστροφή ως λάβαρο!!!! Άπειρες ώρες σκέψεων, άπειρες ώρες αναθέματος. και αυτό για ένα μόνο λόγο. Το ότι είχα την ικανότητα να μην κρύβω συναισθήματα, να μην υποκρίνομαι, πράγμα που το πελεκούσα μέρα με την μέρα.....ώρα με την ώρα και ήταν ό,τι πιο αντιφατικό και ό,τι χειρότερο μου έκανα.... με έθαψα. Η αξία της αυτοκαταστροφής!!!!
Με πελέκησα και δεν έβγαλα το μεγάλο μου ατού....Τα αυθόρμητα συναισθήματα, που δεν έχουν όνομα. Είναι μόνο όσα, με την έντασή τους και την ετυμηγορία τους, έχουν την ορμή να μας γεμίζουν και να μας οδηγούν στον παράδεισο, αλλά, όμως, αντιστεκόμαστε. Μένουμε στην φυλακή μας και γυρνάμε συνειδητά πλάτη στην μαγεία, στο παραλήρημα της πληρότητας.
Kαι τί είναι η πληρότητα; Υποκειμενική, ίσως, ως έννοια, αλλά αντικειμενικά σημαίνει ευτυχία! Και γιατί δεν μπορείς να βρεις την ευτυχία ή την πληρότητα από πολύ μικρά και ευχάριστα πράγματα ή σε όσα έως τώρα έχεις πετύχει? Δεν θα αποκαλέσω αχάριστους όσους δεν μπορούν ή δεν το έχουν καταφέρει. Ούτε εγώ που σας τα λέω, έχω καταφέρει να τα φέρω στην επιφάνεια και εκεί που τους αξίζουν!!!!
Ο μεγάλος εφιάλτης είναι ο φόβος που ως τραγικός πρωταγωνιστής μας επιτίθεται και χτυπά ανελέητα. Ο φόβος είναι απειλή, σταματά και στο τέλος σε στέλνει εκεί που δεν μπορείς να ανασυγκροτήσεις.... Δυνάμεις? Θέληση? Η σπηλιά του φόβου άπλετη......
Με αφορμή εσένα τα είδα όλα τόσο καθαρά, τόσο ωμά, τόσο στυγνά...τον έρωτα, το πάθος, την λαχτάρα, την στεναχώρια, την απογοήτευση......
Δεν σου αφιερώνω αυτές τις σκέψεις μου, αλλά το έναυσμα που μου έδωσες να δω.....
Να δω ότι έχω πλήρη ανικανότητα ν απολαύσω τα μικρά, τα ευχάριστα.....και ίσως ανικανότητα για μία μικρή αληθινή πραγματικότητα......την πραγματικότητα του να θέλω και να είμαι ζωντανή;
Αλλά, εσένα δεν σε ξεχνώ, για τα όσα δυνατά είχαν την ευκαιρία ν' αποδράσουν και ίσως να μην έχουν άλλη ευκαιρία να ξαναβγούν στην επιφάνεια.....και να βγουν στον δρόμο της τόλμης.
Και μετά απ' αυτό νιώθω πλήρης....ευτυχισμένη, έστω και αν εγώ πήρα αναπόφευκτα και συνειδητά τον άλλον δρόμο.Τον δρόμο της σιγουριάς, της αυταπάτης, της αυτοσυντήρησης, της ηρεμίας.....
Γιατί εσύ ήσουν εσύ....και δεν με σημάδεψες λες;
Κάποια πράγματα έρχονται μία φορά ....ή μένουν ή φεύγουν.......
Ήμουν τυχερή, έστω κι αν δεν έμειναν.......
Μόνο το ότι φαντάστηκα, πώς θα ήταν, μου αρκεί...μου αρκεί για μία ζωή......και εσύ ας το πέρασες έτσι, δεν με στεναχωρεί....
Είμαι πλήρης!!!!
Ευχαριστώ!
Ξέρεις πόσο;
(Γράμμα ......κεφ. 6)
