Ταμπέλα και λογοκρατία

      Είναι της μόδας στην Ελλάδα του σήμερα ό,τι λες να κρίνεται. Το δικαίωμα του να έχω αντίθετη γνώμη έχει εξαλειφθεί. Το κύμα των μοντέρνων υπερασπιστών της δημοκρατίας βάζει ταμπέλες, σε λιντσάρει. Άπειρα τα παραδείγματα, αλλά το τελευταίο περιστατικό της απίστευτης χυδαιότητας και της πλήρους στέρησης της έκφρασης, με σόκαρε.

Και αναφέρομαι στην περίπτωση του κρατούμενου Νίκου Ρωμανού και στο αίτημά του περί άδειας για να παρακολουθήσει τα μαθήματα στο ΤΕΙ, που είχε εισαχθεί. Πρώτο θέμα έγινε σε όλα τα κανάλια, τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τα πρωινά και μεσημεριανά. Η είδηση αυτή και ο τρόπος που προβλήθηκε, δίχασε την κοινή γνώμη. Και όπως ήταν φυσικό, οι μισοί υποστήριζαν το αίτημά του και οι άλλοι μισοί όχι.

Εγώ άνηκα σε όσους υποστήριζαν ότι η Ελλάδα έχει σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθεί από τον παραπάνω καταδικασθέντα και ταυτόχρονα κρατούμενο. Μπήκα ως αφελής στην παγίδα να εκφράσω την άποψή μου, εγγράφως με επιχειρήματα, σε γνωστό αθηναϊκό περιοδικό με περίπου 150.000 φίλους, που υποστηρίζει την ελευθερία έκφρασης.  Δεν τόλμησα να αναρτήσω το σχόλιο και αμέσως έλαβα  10 απαντήσεις με χυδαιότατες ύβρεις. «Είστε φασίστες» και άλλα ωραία τέτοια λόγια στολισμένα με πανέμορφες «γαλλικές» βωμολοχίες, δημοσιεύτηκαν με άνεση και χάρη. Βέβαια μην φανταστείτε ότι αυτό συνέβη μόνο σε μένα. Από περιέργεια, λοιπόν, διαπίστωσα πως σε κάθε δημοσίευση του περιοδικού, όσοι είχαν μία θέση που δεν συμβάδιζε με αυτή του «νεοδημοκρατικού» κύματος ή έλεγε την αλήθεια, δέχονταν χωρίς όρια επίθεση με ύβρεις, που θα έκαναν έως και την ντομάτα να κοκκινίσει ακόμα περισσότερο. 

Από όλη αυτή την ιστορία βγαίνει ένα σημαντικό συμπέρασμα. Ότι το πνευματικό επίπεδο του Έλληνα έχει κατρακυλήσει σ’ έναν γκρεμό δίχως τέρμα. Πού είναι η τήρηση των βασικών αρχών της διαλεκτικής, ο σεβασμός στην γνώμη του άλλου, ο εποικοδομητικός διάλογος με επιχειρήματα; Η κακής ποιότητας παιδεία, ο μαρασμός των τεχνών και των γραμμάτων, η έλλειψη έμπνευσης και αισιοδοξίας, έχουν κυριολεκτικά θρυμματίσει  το πνεύμα, έχουν απαξιώσει κάθε αρχή, κάθε αισθητική, κάθε προσπάθεια για διάλογο.

Φοβάμαι να εκφραστώ, φοβάμαι να γράψω, φοβούμαι να είμαι ανάμεσα στους φανατικούς κριτικούς, στους φανατικούς  δημοκράτες!

Αν υποστηρίξω ότι δεν μου αρέσει η κυβέρνηση, θα με πουν αριστερή. Αν επιχειρηματολογήσω σε βάρος των αριστερών παρατάξεων, θα με βαφτίσουν χουντική. Μία άποψη και μία ταμπέλα…..

Σε ποια δημοκρατική χώρα ζω, όταν κάθε τι που ξεστομίζω λογοκρίνεται; 

Σε ποια δημοκρατική χώρα ζω, όταν μου στερούν το δικαίωμα να έχω αντίθετη άποψη;

Σε δημοκρατία ή λογοκρατία;