Ντόριαν

   Στην πορεία της ζωής μου, κάποιες πράξεις είναι αναπόφευκτες. Η αναζήτηση ανθρώπων, που προορίζονται να μείνουν χαραγμένοι για πάντα στη μνήμη μου, για την διαφορετικότητα που μπορούν να μου γνωρίσουν, χωρίς να δειλιάσουν, να σκεφτούν τις συνέπειες, προσφέροντας απλά το διαφορετικό, αναπόφευκτη. Το κυνήγι των χαρακτήρων, τρομακτικά επικίνδυνο στο άγριο δάσος της σύγχρονης πραγματικότητας, ήταν πάντα η αγαπημένη μου συνήθεια, καθώς μου άφηνε όλη την ελευθερία να ψάξω, να σκεφτώ, να εμβαθύνω και ίσως, αν ήμουν τυχερή, να συμπεράνω. "Να συμπεράνεις ή να κρίνεις ως άλλος ένας δικαστής;", εύλογο ερώτημα που διαρκώς δημιουργείται! Ίσως και ναι! Να υπήρχε αρχικά η πρόθεση να παριστάνω έναν ακόμα δικαστή ή να επιβεβαιώσω ακόμα μία φορά την αξία της δικής μου κρίσης.
   Μία από τις παραμυθένιες και ενδιαφέρουσες μέρες της ζωής μου, καθώς είχα φτάσει στα πρόθυρα μιας ακόμα συγκινητικά δυνατής νευρικής κρίσης, άρχισαν οι φόβοι να με κυριεύουν ανελέητα. Δεν υπήρχε καμία σανίδα σωτηρίας. `Η ταν ή επί τας! `Έπρεπέ να δράσω, να σωθώ, να γλιτώσω από το μαρτύριο των καταιγιστικών μου σκέψεων, που είχαν οριστικά κυριεύσει το μυαλό μου! Η μανία της άμεσης ανακούφισης από το περίεργο παιχνίδι του νου, ο φόβος και η υστερία μου να ψάξω τον καινούργιο χαρακτήρα μου, με οδήγησαν άθελά μου εκεί. Εκεί, όπου συνάντησα έναν χαρακτήρα τόσο ιδιαίτερο, που αμέσως με κέντρισε να τον γνωρίσω. 
  Ήταν ένα πλάσμα, που η φύση είχε συνωμοτήσει να του χαρίσει απλόχερα όλα τις τα δώρα. Η ομορφιά ήταν επιεικής περιγραφή, η τελειότητα ίσως θα ταίριαζε στο πρόσωπό του, καθώς ίχνος λάθους δε φαινόταν.  Κάτοχος ενός κοφτερού μυαλού, που του άνοιξε τον δρόμο της επιστήμης, της εξειδίκευσης, της κατάρτισης. Ένας ικανός επιχειρηματίας που κέρδισε όσα περισσότερα μπορούσε, χειριζόμενος έξυπνα και με υπομονή τις καταστάσεις. Συμπεριλήφθηκε με την ικανότητα στους πλούσιους της χώρας κάνοντας δυνατή την παρουσία του με συμμετοχή  στα πιο γνωστά κλειστά club, στην λεγόμενη elite της καλής κοινωνίας και όχι μόνο. Πέρα από όλα αυτά ήταν και γητευτής. Με την σπιρτόζα και άμεσα προκλητική στάση του, κατάφερνε κάθε γυναίκα να τον παρακαλά για πέντε λεπτά από την ζωή του. Σαν κολασμένες μαζεύονταν στον διάβα του και τον πολιορκούσαν. Η μία για να λάβει, η άλλη να γευτεί. 
  `Ολα αυτά τα ήξερε και τα εκμεταλλευόταν με όλες του τις δυνάμεις. Είχε ό,τι ήθελε, όποτε το ήθελε και όπως το ήθελε. Δεν έκανε παζάρια. Ζητούσε και έπαιρνε. Διέταζε και οι υπήκοοι έτρεχαν σαν παλαβοί στα κελεύσματά. Στον όχι και τόσο μικρό, τελικά, μικρόκοσμό του ήταν ένας αυτοκράτορας στην αυτοκρατορία που ευημερούσε ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. `Ενας σύγχρονος Ντόριαν Γκρέι που αγαπούσε με πάθος το πορτραίτο του, την καταξίωσή του και κυνηγούσε ανελέητα κάθε μορφή ηδονής τόσο στα έμψυχα όσο και στα άψυχα υλικά. Έψαχνε την ηδονή στο χρήμα, στη σάρκα, στην επιβεβαίωση, στην εικόνα του. Έκανε συμφωνία με τον διάβολο της ίδιας του της ύπαρξης να διατηρηθεί στην αιωνιότητα όμορφος, δυνάστης, παντοδύναμος και να ελέγχει κάθε ύπαρξη, που κατά τύχη θα εμφανιζόταν στο μονοπάτι της δόξας του. 

   Αφού ήταν αναπόφευκτο να βρεθώ στον δρόμο του ή μάλλον να πέσει στις αναζητήσεις μου, ήταν μοιραίο ο "Ντόριαν" να επιστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις για να κατακτήσει το μυαλό μου, να ηγηθεί της προσωπικότητάς μου, να με γοητεύσει. Με προβληματισμό αναρωτήθηκα τί άραγε να ήθελε. Αλλά ήταν απολύτως φυσιολογικό ότι επιθυμούσε να πάρει, να ικανοποιήσει το εγώ του, ν' απολαύσει κάθε νέα αίσθηση, για να στολίσει το ράφι με τα τρόπαια αποκτώντας κι άλλο ένα. Χρησιμοποίησε κάθε φαντασία και ταλέντο, προβάλλοντας πάντα την εικόνα του, προκειμένου να νικήσει. Και θα νικούσε, σας το εξομολογούμαι με ειλικρίνεια, αν δεν είχε την ατυχία να συναντήσει τον θηλυκό Ντόριαν, που αγαπούσε με πάθος το μυαλό, που θα έδινε τα πάντα να μεγαλώσει τους νευρώνες του εγκεφάλου για να ρουφήξουν νέα γνώση, νέες εμπειρίες. 
Ο "Ντόριαν", όμορφος και κακομαθημένος, δεν είχε ακούσει ποτέ τη λέξη όχι. Ηταν απαγορευμένη στο λεξιλόγιό του και στο πρώτο άκουσμά της, που βγήκαν απ' τα χείλη μου, αιφνιδιάστηκε. Αιφνιδιάστηκε και θύμωσε. Θύμωσε και πείσμωσε. Δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε με μανία, δεν σταμάτησε. Αστείρευτη επιμονή. Μου έταξε την φύση όλη, μία άνετη ζωή, έναν ασυμβίβαστο ερωτικό τομέα. Ένας χείμαρρος λέξεων και υποσχέσεων και όλα για το τρόπαιο. Τί ήταν το όχι,όμως, πράγματι, γι αυτόν; `Ηταν η θύμηση του τιμήματος της συμφωνίας. Η ψυχή του αποκαλύφθηκε γυμνή σαν το πορτραίτο που γερνούσε.   Για κάθε ηδονή, για κάθε αμαρτία θα εμφανιζόταν σ' αυτήν αμέσως ένα αγκάθι τόσο μεγάλο, ανάλογα με το μέγεθος της αμαρτίας. Και όταν εννοώ αμαρτία, μην πάει ο κοινός νους στην σαρκική, όπως πολλοί τους συμφέρει να την ονομάζουν. Αναφέρομαι στην αμαρτία του να καταπατάς την αξιοπρέπεια οποιουδήποτε εμφανίζεται δίπλα σου, προκειμένου εσύ να γευτείς, να κερδίσεις, ν' αποκτήσεις τον τίτλο του "ηγέτη".
  Ετσι ακριβώς ήταν ο δικός μου "Ντόριαν". Ένα πλάσμα ανικανοποίητο που με ποιητική δεξιοτεχνία και δωρική στρατηγική, λατρεύοντας πάντα την υπέροχη εμφάνισή του, προσπαθούσε να κατακτήσει ο,τιδήποτε κινούταν. Στο όχι όμως, φάνηκε η ματωμένη του ψυχή. Και πανικοβλήθηκε, γιατί κανείς έως σήμερα δεν τον οδήγησε στο δωμάτιο της αποκάλυψης, για να δει με τα μάτια του το πόσο αιμορραγούσε.  Αιμορραγούσε πολύ και κανείς πέρα από τον εαυτό του δεν μπορούσε να τον λυτρώσει. Και όλα αυτά με ένα όχι!!!
   Μπορεί να σας φαίνεται  περίεργο ή ίσως και παρατραβηγμένο, αλλά υπάρχουν πολλοί "Ντόριαν" ανάμεσά μας. Είναι αυτοί που με λάβαρο την εικόνα τους, έχουν την ικανότητα να ηγούνται με δεσποτικό τρόπο της προσωπικότητας του άλλου. Να εισέρχονται με δύναμη, να μην υπολογίζουν τις συνέπειες και να τσαλαπατούν κάθε συναίσθημα, κάθε στοιχείο ανώτερης σκέψης. Είναι αυτοί που δεν υπολογίζουν ποτέ και τίποτα, που εκμεταλλεύονται κάθε μειωμένη αντίσταση και διεισδύουν με κάθε τίμημα στα άδυτα του άλλου. Είναι οι γητευτές, οι σύγχρονοι γόηδες της κοινωνίας, οι έχοντες τα πλούτη όλα, οι δοκιμαστές της αμαρτίας. Παρ' όλη την επικινδυνότητά τους, δεν φοβάμαι να τους πλησιάσω. Με ελκύει να τους μελετήσω. Και αυτό, γιατί πονούν και υποσυνείδητα νιώθουν ότι όλα είναι εφήμερα και μοιραία οδηγούν στην αποσύνθεση. Με το πρώτο όχι, όμως, λυγίζουν, σπάνε και τελικά ξυπνούν αντικρίζοντας το γερασμένο και παραμορφωμένο εγώ τους!!! 
".....Καθώς τώρα, στεκόταν και ατένιζε το απείκασμα της ομορφιάς του, η περιγραφή έλαμψε εμπρός του με σάρκα και οστά. Θα ερχόταν μία μέρα που το πρόσωπό του θα ήταν μαραμένο και γεμάτο ρυτίδες, τα μάτια του θαμπά και άχρωμα, η χάη του κορμιού του σωσμένη και παραμορφωμένη. Η πορφύρα θα χανόταν από τα χείλη του και το χρυσάφι θα έσβηνε από τα μαλλιά του. Η ζωή που θα έλαθε την ψυχή του έμελλε να ρημάξει το κορμί του. Θα γινόταν άχαρος, απαίσιος και τρομακτικός...." (απόσπασμα από το "Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι")  

   Ευχαριστώ πολύ τον άνθρωπο αυτόν, που υπήρξε πράγματι στην ζωή μου ως σύντομη γνωριμία και με τα πιο πάνω χαρακτηριστικά του με ταξίδεψε στο υπέροχο αριστούργημα του `Οσκαρ Ουάιλντ. Μου έδωσε σημαντική πνευματική τροφή, όρεξη για συγγραφή. Του εύχομαι να συνειδητοποιήσει γρήγορα την φθορά, ν' αναγνωρίσει την ματαιόδοξη ύπαρξή του και επιτέλους να συμφιλιωθεί με όσα καλά έχει κρύψει εκεί στο βάθος της ψυχής του την εποχή της αθωότητας.