Aνείπωτες σκέψεις......

   Στο βάθος του μυαλού και σε ένα σημείο, που δεν μπορεί κανείς να το εντοπίσει, δημιουργούνται οι πιο περίεργες σκέψεις, τα πιο έντονα πάθη. Αρκεί μία λέξη, μία εικόνα που θα ξεκινήσει την ύφανση της πιο τρελής ιστορίας. Μιας ιστορίας, ίσως, που να είναι τόσο δυνατή, ξεχωριστή, που να ξυπνά μέσα σου τον πόθο.

 Σερφάροντας στον κόσμο της ηλεκτρονικής πραγματικότητας ο βομβαρδισμός είναι ανελέητος. Εικόνες, λέξεις, πληροφορίες, πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις είναι μπροστά σου  σε κλάσματα  δευτερολέπτου. Βρίσκεται σε αδυναμία να διαχειριστείς την πληθώρα, αλλά και ταυτόχρονα μπαίνεις στον πειρασμό να μάθεις. Και έτσι τα πλήκτρα γίνονται δεύτερη φύση και η ηλεκτρονική αλήθεια στρώνεται σαν περσικό χαλί με χίλιους κόμπους που σε καλεί να τους μετρήσεις.

  Κάπου εκεί σε έναν κόμπο, σε μία αλήθεια είδα εσένα. Μία όψη ευγενική με έντονο βλέμμα και ακαταμάχητη γοητεία. Ενα αριστοκρατικό ύφος και χρώματα, που φάνταζαν ιδιαίτερα επάνω σου. Μελαχρινός με μαύρα μάτια που σε διαπερνούν χωρίς καν να αντιληφθείς την ταχύτητα.

   Θέλησα αμέσως να σε γνωρίσω. Πώς,όμως; Αφιερώνοντάς σου διαρκώς τραγούδια ή γράφοντας μόνο για σένα; Ήταν μάταιο, αλλά με κέντριζε η ιδέα ότι ίσως μου δώσεις σημασία. Μήπως ξαφνικά αντιληφθείς την ύπαρξή μου και ενδιαφερθείς για μία, και μόνο μία επαφή, έστω για έναν καφέ ή ένα ποτό "στα γρήγορα". Γιατί ήλπιζα ότι σε αυτό το "γρήγορα" ίσως όλα μπορούν να συμβούν. `Ισως, βέβαια, να έχω τρομερή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, ώστε να μου αρκούν και 15 λεπτά μαζί σου. 15 λεπτά για να σε κυριεύσω, καθώς θ' αφήσω το σώμα μου ελεύθερο και θα σου μεταδώσω νοερώς τις ανείπωτες και τόσο δυνατές για σένα σκέψεις μου. Τα συναισθήματα μεταδίδονται είτε το θέλουμε είτε όχι, όταν αυτά είναι πέρα από τις δυνάμεις μας να τα ελέγξουμε. Με ρίσκο πάντα να μη καταλάβεις, εγώ τολμώ.

`Επειτα από καιρό κατάφερα να σου μιλήσω, πάλι, όμως, από μακριά, πάλι ηλεκτρονικά. Ξέρω ότι δεν είσαι μόνος στη ζωή, όπως ούτε και εγώ. 

Το μόνο που θέλω να ξέρεις και δεν έχω άλλον τρόπο να στο εκφράσω είναι αυτό:

 « …γιατί ήρθες αυτή τη στιγμή στη ζωή μου; Σαν χιονοστιβάδα που έφερε τα πάνω κάτω μέσα μου, σαν τζουνάμι, σαν ηφαίστειο, λες και η φύση συνωμότησε  να νιώσω δυνατά, να νιώσω ζωντανή. Δεν ξέρω και δεν τολμώ να το πω. Είσαι μια ιδέα που κάποτε υπήρχες και ξαφνικά πήρες σάρκα και οστά, δεν υπάρχεις είναι όλα ψέματα…. Μάλλον ζω όνειρο και δεν θέλω να ξυπνήσω. Μήπως είναι η καταγάλανη θάλασσα που χάνομαι στο βάθος της; Μήπως είναι ο ήλιος που με θάμπωσε, η άμμος που με καίει; Δεν ξέρω… σιωπώ. Δεν ξέρω. Θέλω απλά να είσαι εκεί,  να σε βλέπω, να με κοιτάς και μόνο, να με σκέφτεσαι και μόνο. Δεν έχω το δικαίωμα να σου ζητήσω τίποτα, δεν έχω το δικαίωμα να σε κάνω να ελπίζεις, γιατί δεν ξέρω. Ξέρω, όμως, ότι είσαι όαση. Όαση στην χυδαιότητα που ζω γύρω μου, όαση στα όνειρά μου. Είσαι μία ιδέα, είσαι κάτι που δεν θα έχω ποτέ, αλλά πάντα θα έχω στην καρδιά μου…. Φοβάμαι, δεν ξέρω… Αφήνω το μυαλό μου, την σκέψη μου, την ιδέα μου να τρέχουν, να κάνουν σχέδια, σχέδια τρελά ίσως ανεκπλήρωτα …ναι ανεκπλήρωτα».

   `Ενα ακόμα κείμενο για σένα και ό,τι έχεις κάνει στο μυαλό μου. Συνεχώς θέλω να σε δω, να σε αγγίξω, να σε έχω έστω για 15 λεπτά. `Ισως αυτά αλλάξουν για πάντα την ζωή μας και επιτρέψουν στις ανείπωτες σκέψεις μας να βγουν, να ομορφύνουν, να μαγέψουν. 

https://www.youtube.com/watch?v=oVURkMTDr3E&feature=youtu.be