«Το αλλιώτικο παραμύθι μιας πριγκίπισσας»

Mια φορά κι έναν καιρό , σ’ ένα παλάτι λαμπερό με χρυσούς τοίχους και κόκκινα τριαντάφυλλα, ζούσε μία όμορφη πριγκιποπούλα που η ομορφιά της ακτινοβολούσε τόσο που ακόμα και ο ήλιος κοκκίνιζε στην θέα της. Γεννήθηκε την μέρα που άνθιζαν τα ρόδα και έσταζε το άρωμά τους ποτίζοντας τη γη. Γι αυτό και την ονόμασαν Ροδένια. Ηταν από μικρή ατίθαση, χοροπηδούσε ασταμάτητα και το ‘σκαγε συχνά απ το παλάτι με την ορμή ενός πουλιού, με τα φτερά ορθάνοιχτα έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο. Αγαπούσε την ομορφιά της φύσης, χάιδευε τα άνθη και μιλούσε με τα δέντρα. Νόμιζε ότι άμα τους μιλούσε θα της χάριζαν, μαγεία, δύναμη, ζωή! Υπήρχε κι ένας πρίγκιπας από το άλλο το παλάτι, που ήταν όμορφος σαν το φεγγάρι. Ηταν ψηλός και επιβλητικός με δύο μπλέ μάτια που νόμιζες ότι κοίταζες τον ουρανό. Ανέβαινε στο άλογό του και τα δέντρα μάζευαν τα κλαδιά τους για να περάσει. Είχε δει την πριγκίπισσα και θαμπώθηκε από το βλέμμα της. Την ήθελε πολύ. Ήθελε να την κάνει βασίλισσα, να της χαρίσει τον κόσμο όλο. Και όπως καταλαβαίνετε στον κόσμο του παραμυθιού μας ο πρίγκιπας παντρεύεται την πριγκίπισσα και ζούνε μία ζωή γεμάτη ομορφιά και λάμψη.
        Όμως, αυτά γίνονται μόνο στα παραμύθια και ας πάμε στην Ροδένια της πραγματικότητας. Και ποια είναι η Ροδένια; Είναι η πριγκίπισσα της πραγματικής ζωής που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο, να γευτεί και να χαρεί το σύμπαν. Θέλει να ονειρεύεται, να δημιουργεί και να ελπίζει. Όμως η Ροδένια μας, μέσα στη δίνει που την περιβάλλει, τσιμπάει την ψυχή της ένα μικρό αγκάθι…… θέλει, αλλά δεν μπορεί. Ενώ η παροιμία λέει «δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω». Το αγκάθι ονομαζόταν «πρέπει». Το «πρέπει» γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη της για αναγνώριση, για αποδοχή. Της μιλούσε συχνά και της έλεγε «κρύψε τον εαυτό σου, μην μιλάς σε ανθρώπους, γίνε πετυχημένη στη δουλειά σου, εξέπληξε το πλήθος , μην δείξεις αδυναμία, να είσαι πρότυπο σε ό,τι κάνεις» και πολλά άλλα που έπαιζαν ηχηρά μές τ’ αυτιά της. Το πρέπει έδινε και μερικές καλές συμβουλές, αλλά με τον καιρό μεγάλωνε και άρχισε να πιάνει χώρο. Και αυτό την έκανε να πονά. Και να πονά πολύ. Δεν μπορούσε να χαιδέψει τα άνθη, να μιλήσει με τα δέντρα, να ανοίξει τα φτερά και να πετάξει. Παντρεύτηκε βέβαια τον πρίγκιπα, αλλά η ψυχή της ήταν πάντα χωρισμένη στα πρέπει και δεν πρέπει.
        Όταν γεννιέται ένας άνθρωπος και εντάσσεται σ ένα κοινωνικό περιβάλλον αυτομάτως δημιουργούνται τα εσωτερικά του πρέπει ή δεν πρέπει . Θέλει τόλμη όμως μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας να καταλάβουμε γιατί υπάρχουν αυτά και ποιος ο σκοπός τους. Και για να γίνει αυτό πρέπει να καταρριφθεί η υποκρισία του «εγώ». Να μπροστά σταθείς στον καθρέφτη για να δεις ποιος πραγματικά είσαι!!! «Φιλαράκι, η ζωή είναι ωραία όχι, όμως, όπως νομίζεις !!!! Είναι ωραία, όταν καταλάβεις τις αδυναμίες , τα σύνδρομά σου και κάποια στιγμή αποφασίσεις να δώσεις ένα τέλος !!!!». Δεν υπάρχουν τα δέντρα για να σου δώσουν τη δύναμη ούτε τα ρόδα για να σε γεμίσουν αισιοδοξία. Ο πρίγκιπας του παραμυθιού είναι η ίδια η ψυχή μας, όταν συνειδητά πλέον αποφασίσουμε να αποδεχτούμε τις αδυναμίες μας και ταυτόχρονα δεν ξαναχαστουκίσουμε τον εαυτό μας. Και αυτό δεν ονομάζεται εγωϊσμός, αλλά πλήρης συνείδηση και αποδοχή των εσωτερικών αλλαγών και συναισθημάτων. Το να περιμένεις να έρθει ο πρίγκιπας παλεύοντας με τους δράκους, μόνο την καταστροφή και την απόλυτη ισοπέδωση φέρνει. Στην πορεία αυτή θα υπάρξουν και οι δράκοι, αλλά με το ραβδί της δύναμής μας μπορούμε να τους στρέψουμε αλλού. Δεν επιθυμώ να γίνω η Ροδένια του παραμυθιού, ούτε η Ροδένια της πραγματικής ζωής. Θέλω να γίνω η Ροδένια της αληθινής ψυχής μου, που θα της μιλώ , θα μου χαμογελά και θα επιλέξουμε να πορευόμαστε παρέα σε όλα τα όμορφα πράγματα !!!! …κάπως έτσι δε νιώθετε εσείς που με διαβάζετε; Λοιπόν…… μην το αρνείστε!!!!! (η Ροδένια τυχαία επιλέχτηκε… μπορεί να ήταν και ο πρίγκιπας πρωταγωνιστής μας)