Ξέσπασμα (απόσπασμα)

".....Όλα στη ζωή ήταν στρωμένα, στην εντέλεια. Με εμφάνιση καταπληκτική, εργασία με κοινωνικό status, με προσωπική ζωή πετυχημένη, με οικογένεια αξιοζήλευτη, με άνετη οικονομική κατάσταση. Με σύντροφο, που κάποτε υπήρξε ο μεγάλος έρωτας. Δυναμική προσωπικότητα, με πυγμή, κοινωνικότητα και άμεση επιβολή. Με όλα τα ατού μίας ανθοστολισμένης πορείας, με λέξεις που προσδιορίζουν την έννοια της καλής τύχης. που δύσκολα μπορεί να υπάρξει στη σημερινή εποχή και σίγουρα ο θεός την έδωσε ως δώρο. 

 Στον όμορφο αυτό δρόμο, παρ' όλες τις δυσκολίες, που άπτονταν της καθημερινότητας και ήταν άμεσα αντιμετωπίσιμες, υπήρχε η πεποίθηση ότι τίποτε δεν θα τον χαλάσει. Γιατί ήταν φτιαγμένος από γερά υλικά που καμία άλλη δύναμη ή βούληση θα έσειε έστω και ένα εκατοστό του. Ήταν;

  Ναι. έτσι ήταν η ζωή της και η ζωή του. Με ενδιαφέρον, δυναμισμό, συντροφικότητα και όλα τα υπέροχα...έως τότε. Τότε που τον είδε για πρώτη φορά μπροστά της και άθελά της, λύγισαν τα πόδια της. Τότε που την είδε και της έκοψε τα λόγια, που δεν μπορούσε ν' αρθρώσει ούτε μία λέξη, που πάγωσε, που έτρεμε κι ας είχε την φήμη της θαρραλέας. Σα να την χτύπησε κεραυνός και δεν μπορούσε να συντονίσει καμία κίνηση του σώματός της. Σα να ήρθε ένα χέρι να διαγράψει ό,τι είχε μάθει για την ζωή, ό,τι είχε λατρέψει, όποιο δεδομένο την καθόριζε. Ο νους της κυριεύτηκε από την αύρα του. Το έντονο αυτό συναίσθημα δεν περιγραφόταν ούτε με λέξεις, ούτε με εικόνες, ούτε  με την αίσθηση του να τον αισθάνεται και να πρωταγωνιστεί στα όνειρά της. Την παρέλυαν οι μύχιες σκέψεις της, την παρέλυαν τα μάτια του, την παρέλυε το μη. Το μεγάλο του μη, που έβγαινε από κάθε κίνησή του, από κάθε βλέμμα της. Ήταν τόσο ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα που δεν μπορούσε ούτε να τον κοιτάζει,  γιατί την μάγευε, την ξεσήκωνε, της μιλούσε, έστω και αν δεν του έβγαινε ούτε μία λέξη, αλλά ο νους του μίλαγε.
Η καρδιά της ήταν βέβαιο ότι δεν θα ξαναχτυπούσε με τέτοια δύναμη. Τον λάτρεψε χωρίς να το ξέρει, χωρίς να τον ξέρει, έστω και αν την αγνοούσε, έστω και αν ο ίδιος φοβόταν περισσότερο απ' όσο αυτή πάλευε την ύπαρξή της....
Δεν ήξερε πώς θα καταφέρει να την δει, να την προσέξει, να την προσεγγίσει. Τον σκεφτόταν κάθε ώρα κάθε λεπτό. Της έγινε εμμονή μία και μόνο σκέψη. Να του μιλήσει, να τον νιώσει από κοντά, να τον μυρίσει, να καταλάβει.
Ήταν αλήθεια όλα όσα αισθανόταν, όσα την παρέλυαν, όσα την τρέλαιναν, ότι υπήρχε, ότι είχε την τύχη να τον γνωρίσει; Ένα μεγάλο ερωτηματικό στην ίδια και στην μέχρι τότε ζωή της. Το μεγάλο ερωτηματικό του έρωτα να την κυνηγά, αφού έως τότε το είχε ξεχάσει. Eίχε ξεχάσει να ονειρεύεται, να μιλά, να τολμά, να γεύεται, να ερωτεύεται το ωραίο, το κάτι διαφορετικό.
   Είχαν μία στρωμένη, αλλά στολισμένη γεμάτη υποκρισία και λογοκρισία ζωή. Δεν τους επιτρεπόταν να αναπνεύσουν, δεν τους επιτρεπόταν να θέλουν. Το να θέλουν ήταν το μη, το μη το δικό της, το μη το δικό του, το μη όλων τους που τους εμπόδισαν να είναι μαζί. Ήθελαν. Ποθούσαν ο ένας τον άλλον, αλλά δεν τολμούσαν. Γιατί οι αγκυλώσεις τους σταμάτησαν, τους έπνιξαν μέσα στην ίδια τους απελπισία. Γιατί τα κοινωνικά μικρόβια τους χτύπησαν. Γιατί τους έμαθαν να ζουν χωρίς τόλμη και με την φόρτιση από τις ανάγκες των άλλων! Γιατί κάποιοι  ενοχοποίησαν την απόλαυση, τον έρωτα, την ανάγκη να είναι μαζί και να είναι ελεύθεροι.
Και αυτό γιατί ελευθερία αισθήσεων και απολαύσεων, χωρίς αποδοχή της ίδιας της ύπαρξης, δε νοείται.
Δε νοείται βασανισμός των σκέψεων και έλλειψη πρωτοβουλίας.....
Δε νοείται οτιδήποτε  καταδικάζει την αύρα των συναισθημάτων, τον αυθορμητισμό, τον πόθο, την κόλαση, τον έρωτα......."

(ξέσπασμα....απόσπασμα)